Kirkjuritið - 01.06.1959, Blaðsíða 7

K.IRK. JU RITIÐ
245
Hefir mér verið falið að lesa upp fyrir söfnuðinum það, sem
vígsluþegi hefir sjálfur ritað um ævi sína og handleiðslu Guðs
á sér til þessarar stundar.
Æfiágrip (Vita).
Þegar ég lít um öxl á þessum tímamótum, leitar hugur minn
stöðugt á vit þeirra minninga, sem ég á fyrstar. En að baki
þeim minningum er annað, sem minni mitt nær ekki til, en er
þó helgur dómur í huga mér. Ég hugsa um móður mína og
minnist orða sálmsins: Drottinn er athvarf mitt frá æsku, við
þig hefi ég stuðzt frá móðurlífi, frá móðurskauti hefir þú verið
skjól mitt (Sálm. 71). Engin mynd er til af móður minni, en
ég á nokkur bréf, sem hún skrifaði föður mínum tvítug að aldri,
og þau bera vitni um hugarfar hennar og sálarlíf. Ég á líka
litla bók, sem hún hafði jafnan við höfðalag sitt og handlék
síðast jarðneskra muna. Það er bókin „Daglegt ljós á daglegri
för“. Sú bók minnir mig á mitt helgasta þakkarefni, bænina,
sem móðir mín bað fyrir mér frá því fyrsta að hún vissi um
tilveru mína, og hún kvaddi okkur með, drengina sína, þegar
hún varð að skiljast frá okkur vegna þeirra áverka, sem hún
hlaut við að bjarga okkur úr lífsvoða. Nú er ég vígður á af-
mælisdegi hennar.
Afi minn vafði mig í gæruskinn vetrardaginn, sem hún var
jarðsungin, og reiddi mig sveitina á enda til þess að veita mér
skjól undir súðinni hjá sér og ömmu minni næstu árin. Móður-
foreldrar mínir áttu 13 börn og mörg þeirra voru þá enn í
ómegð heima. En þau áttu nóg ástríki aflögu handa mér. Hjá
afa og ömmu fór ég ekki á mis við neitt, sem barni er dýr-
mætast, þótt þau væru mjög svo örbirg að þessa heims efnum.
Ég skynja ennþá rómblæ ömmu minnar, þegar ég fel mig Guði
að morgni eða kvöldi með þeim orðum, sem hún kenndi mér.
Og aldrei hefi ég komið í það musteri, sem rúmaði meira af
heilagri hátign og gæzku Guðs en fjósbaðstofan í Háu-Kotey,
þegar afi minn las lesturinn.
Faðir minn dvaldist á næsta bæ og til hans fluttist ég 8 ára
gamall. Samfélag okkar næstu árin var óvenju náið og mér
varanlega dýrmætt. Ég minnist helgra stunda, þegar ég sat á
rúmstokknum hjá honum við lítið ljós, sem bar birtu um víða
heima, eða þegar við vorum úti að störfum saman og sögur voru