Kirkjuritið - 01.06.1959, Blaðsíða 20

PISTLAR
Helgistundir.
í sænska útvarpinu eru tvær helgistundir á hverjum morgni.
Önnur miðuð við þá, sem rísa fyrst úr rekkju, hin þegar fólk
er almennt komið til vinnu. Ég hefi sannar sagnir af því, að
mjög almennt er hlustað á þessa dagskrárliði. Engu síður af
því fólki, sem fer mjög sjaldan eða aldrei í kirkju. En tíðasókn
í Svíþjóð er ekki betri en hérlendis. Hitt veit ég ekki með neinni
vissu, hversu almennt er hlustað á „morgunbænirnar“ í íslenzka
útvarpinu. Öll líkindi benda til þess, að það sé talsvert minna.
Ein orsökin er sú, að vér erum svo morgunsvæfir, íslendingar,
að mikill hluti þjóðarinnar hefir ekki losað blundinn, þegar
þær eru lesnar. Ég held þó, að menn vilji halda þeim, og kæmi
ekki á óvart, þótt ýmsir vildu auka þennan þátt á einhvern
hátt, þegar frá líður.
Mörgum mun verða æ ljósara, að helgiaugnablik dagsins,
sem fyrir fáum árum voru talin einna sjálfsögðust og þýðingar-
mest, en hafa nú um skeið sópazt burtu með flóði tímans, þurfa
að vinnast aftur. Ég á við, að eldri kynslóðin las að minnsta
kosti morgun- og kvöldbænir, — hver með sjálfum sér. En þar
að auki voru lesnir húslestrar á öllum þorra heimila mikinn
hluta ársins. Ég hefi reynslu fyrir því, bæði sem áheyrandi og
lesandi, að húslestrarnir voru ákaflega mikilsverðir, þrátt fyrir
það, þótt „lestrar" og lesarar væru upp og ofan eins og gengur.
Um gildi bænanna ætti ekki að þurfa að ræða. Meðan nokkur
trú er til á lifandi Guð, hlýtur bænin að vera sjálfsögð. Og samt
verður ekki hjá því komizt, að vaninn ráði miklu um hana eins
og öðru í lífi voru. Hér verður aðeins nefnt tvennt, sem mér
virðist mikil þörf á að bætt verði úr í þessum málum. Hið fyrra
er, að ég teldi æskilegt, að Útvarpið hefði tveggja—fimm mín-
útna helgistund á hverju kvöldi á hentugum tíma. Mætti hún
vera með mismunandi hætti. Stundum aðeins sunginn sálmur,