Kirkjuritið - 01.06.1959, Síða 21

KIRKJURITIÐ
259
önnur kvöldbænir, enn önnur örstutt hugleiðing. Og auðvitað
gæti þetta allt farið saman á stundum. Tíminn einn væri ákveð-
inn og afmarkaður. Landshættir og venjur hafa valdið því, að
vér íslendingar erum hneigðari til að gera bænir vorar að kveldi
en að morgni, og raunar undarlegt, að þessi útvarpsliður hefir
ekki tíðkazt frá upphafi. Lestur Passíusálmanna á föstunni
sannar, að hægur vandi er að koma honum við. Líka skárra, ef
vér værum orðin í svo miklu tímahraki, að vér gætum ekki
helgað sameiginlega 2—5 mínútur hugleiðingu um samband
vort við Guð, áður en vér tökum á oss náðir. Eða hefðum síður
efni á því en forfeður vorir? ... Þörfin vor flestra er þó meiri.
Því flestum þeirra var sambýlið við náttúruna miklu meiri guð-
fræðari en innisetan og daglegur skarkali er oss nú f jölmörgum.
í öðru lagi ætti að gefa alltaf öðru hvoru út litlar bækur með
daglegum hugleiðingum, þ. e. ritningargreinum, örstuttri „út-
legging“ og sálmversum. Sigurbjöm biskup Einarsson gat þess
í æviágripi sínu á vígsludegi, hvað „Daglegt ljós“ hefði verið
móður hans mikilsvert. Dagbókin mín eftir Valgerði biskupsfrú
var mörgum líka kær. Hver tími krefst síns forms og framsetn-
ingar í þessum efnum. En hér er eyða í okkar bókaútgáfu og
ósvalað vissri lestrarþörf. Engin ástæða er til að láta öllu leng-
ur dragast að ráða bót á því. Ef til vill gæti Prestafélagið haft
forgöngu í málinu. Eða einhver framtakssamur útgefandi.
Fallega gerð bók og vel samin, sem helguð væri þessum til-
gangi, að skapa mönnum fárra mínútna helgistund daglega,
mundi víða vera vel þegin.
Listamennirnir og kirkjurnar.
Ekki þarf að fjölyrða um, hversu margar kirkjur erlendis,
einkum kaþólskar, eru skreyttar miklum listaverkum, bæði
höggmyndum og málverkum. Er þar að finna margt það, sem
mestu snillingar aldanna hafa hvað bezt gert á þessum sviðum.
íslenzkar kirkjur hafa fyrr og síðar átt fátt slíkra muna, og
sérstaklega af innlendum uppruna, sem vonlegt er. Einstaka pré-
dikunarstól, altaristöflur og altarisklæði er helzt um að ræða
af þessu tagi, og sumt af því nú á Þjóðminjasafninu. Það er
líka fyrst á þessari öld, sem komið hafa upp hópar íslenzkra
listamanna í þeim greinum, sem hér um ræðir, menn sem helga
sig listinni og eru til þess styrktir af ríkinu. Þess vegna mætti