Kirkjuritið - 01.10.1959, Blaðsíða 10

344
KIRK JURITIÐ
fleiri, bæði starfsbræður mína fyrr og síðar og aðra vini. Menn-
irnir hafa verið mér svo undur góðir, og það hefir átt sinn
rika þátt í að skapa alla þá lífshamingju, sem mér finnst, að
ég hafi notið frá fyrstu bernsku og fram að þessum degi.
En þar ræður miklu fyrst samferð móður minnar um langa
æfi og síðan þeirrar konu, sem fylgdi mér út í lífið og starfið,
og bjó mér heimili og börnum okkar. Það tel ég mína mestu
gæfu.
Kona mín er María Ágústsdóttir heilbrigðisfulltrúa í Reykja-
vík, Jósefssonar, og er hann enn á lífi, umhyggjusamur faðir
okkar beggja, þó að oftast skilji fjöll og fjarlægð.
Við hjónin vorum bekkjarsystkin í Menntaskólanum og gift-
umst 19. maí 1928. Við eigum fjögur börn, tvær stúlkur og
tvo drengi.
— Og nú lýkur þessu æfiágripi, sem ég hefi tekið saman
eftir gamalli hefð, og skyldu, vegna vígslu minnar í dag til
vígslubiskups í hinu forna Hólastifti.
Með mikilli auðmýkt tekst ég á hendur þessa tignu stöðu,
sem enginn veit betur en ég sjálfur, hve langt er um fram
alla mína eigin verðleika. En það má einnig að vísu segja um
svo margt annað, sem mér hefir fallið í skaut á lífsleiðinni.
Ég gef Guði dýrðina. Frá sólarupprás til sólarlags sé nafn
hans lofað!
Siguröur Stefánsson.
Guð þarfnast engra lyga vorra. Þeim mun auðveldara mun sagn-
fræðingunum reynast að sýna fram á guðlegan uppruna kirkjunnar
og hve því fer víðs fjarri, að hún sé aðeins af eðlilegum og jarðnesk-
um rótum runnin, sem hann dregur minni fjöður yfir allar þreng-
ingar hennar á umliðnum öldum, hvort heldur sakir veikleika barna
hennar — eða þjóna oft og einatt. Sé sagan rannsökuð með þessum
hætti, færir hún sjálf ágætar og óhagganlegar sannanir fyrir sann-
indum og helgi kristindómsins. — Leo XIII í bréfi til rómverskra
kennimanna í Frakklandi 1899.