Kirkjuritið - 01.10.1959, Blaðsíða 19

KIRKJURITIÐ
353
munu einsetumenn hafa hafzt við í hellum og á sillum drang-
anna, menn, sem leituðu ef til vill afdreps undan ofsóknum eða
fundu þarna ákjósanlegt hæli á heimsflótta sínum. En fyrir-
mynd sjálfra klaustranna mun unnt að rekja til klaustursins á
Aþosfjalli, sem vera mun víðfrægast og að mörgu ágætast allra
klaustra í grísk-kaþólskum löndum. Þaðan komu líka þeir munk-
arnir, sem varpa mestum ljóma á Meteoraklaustrin. Talið er, að
um miðja 14. öld hafi fyrsta klaustrið verið fullreist á þeim
drangnum, sem mestur er um sig og að öllu mikilfenglegastur,
enda teygir hann sig þrjú hundruð fet frá jörðu mót himni.
Hét sá munkur Aþanasíos, sem byggði klaustrið og kom skipun
á það. Er það enn þann dag í dag óleyst gáta, hvernig hann og
félagar hans komust upp á dranginn, og viðuðu síðan þangað
að sér verkfærum og byggingarefnum eftir þörfum. En þarna
uppi hafðist Aþanasíos við í 40 ár. Eina samgöngutæki bræðr-
anna við jörðina mun hafa verið lítilfjörlegur kaðalstigi, er
dinglaði svo að segja í lausu lofti, en vistir og aðrar brýnustu
nauðsynjar löngum þá og síðar halaðar upp í netpoka með hand-
aflinu einu. Gott var þarna óneitanlega til varnar og reyndi oft
á það þegar frá leið, þótt munkarnir væru á stundum illa ginnt-
ir og sviknir. En víst var þarna yfirleitt friður fyrir áleitni og
látum veraldarinnar og hennar unaðssemda, og virtist næstum
hægt að rétta hönd til himins. í aðra röndina hafa munkarnir
samt að sjálfsögðu reynt þau sannindi, að:
á jökla þá leggur hið harðasta hjarn,
sem himninum teygja sig næst.
Slík var helgi brautryðjandans Aþanasíosar í augum sam-
tímans og eftirkomendanna, að öld síðar, þegar mynd hans var
máluð á annan hliðarvegg kirkju þeirrar, er hann smíðaði á
klettskollinum, ber hann ekki hinn svarta munkakufl, sem hann
gekk í daglega, heldur er hann sýndur þarna ummyndaður í
svo snjóhvítum klæðum, að eigi getur annan hvítari hér í heimi,
að því er sagnir herma.
Tignastur allra munka, sem fyrr og síðar hafa dvalizt á Stóra-
Meteoron, var samt Jón Uros Serbakonungur, voldugur þjóð-
höfðingi á sinni tíð, „einvaldi Grikkja, Serba og Albana“, svo sem
titill hans hljóðaði. Bar hann konungsnafn og gegndi þjóðhöfð-
lngjaskyldum til dauðadags og sté því niður af klettinum, þegar
nauðsyn krafðist þess, að hann sæti ríkisráðsfundi. En hitt taldi
23