Kirkjuritið - 01.10.1959, Blaðsíða 23

KIRKJURITIÐ
357
sem styggði upp ljóðin mín öll
svo liðu þau sönglaust frá mér,
sem vængbraut þá hugsun, sem hóf sig á loft
og himininn ætlaði sér..
Þannig tókst hvorugu þessu skáldi að ná „alefling andans“,
eins og Jónas orðar svo fagurlega. Og höfðu þó bæði sannar-
lega hug á að fara hinar bröttu leiðir.
Og það er víst um Einar, að hann gekk þess ekki dulinn, hver
hún er hin æðsta og innsta þrá mannanna: Heimþrá vor til
Guðs er lífsins kjarni ...
Og:
Veiztu — það eitt, sem sá voldugi ann,
er veröld, sem hjartað býr sér til.
Sálin, hugurinn, á að vera spegill Guðs og andsvar anda hans.
Einar vissi líka með fullri vissu, að andleg auðlegð fæst
ekki árangurslaust, né verður maðurinn frekar en steinninn
slípaður í hendingskasti, og enginn stekkur til stjarnanna
eins og upp á þúfu. ... Gegnum margar þrengingar ber
oss inn að ganga í guðsríki, segir í Postulasögunni. Sjálfur
frelsarinn mælti jafnvel: Enginn, sem leggur hönd sína á plóg-
inn og lítur aftur, er hæfur til guðsríkis. Og enn: Vilji einhver
fylgja mér, þá afneiti hann sjálfum sér, taki upp kross sinn og
fylgi mér.
Vort verðmæti gegum lífið er fórnin, —
en til þess veit eilífðin alein rök.
Af þessu ætti oss að skiljast, að það er hvorki svo ákaflega tor-
skilið né fráleitt, hvað margir menn hafa lagt mikið í sölurnar,
að vorum dómi, fyrir þá hugsjón sína að vaxa mót himninum.
Heldur ekki kannske svo mjög að undra, að vér stöndum flest
onn við brekkuræturnar ... og berum þess merki.
En nú vaknar þessi megin-spurning: Borgar sig að leggja á
þessar bröttu leiðir? Hafa þeir menn, sem vitandi vits, af brenn-
andi þrá, afdráttarlausri sjálfsafneitun, óslökkvandi þekkingar-
þorsta og háleitri hugsjón hafa leitað lifandi Guðs, æðstu sann-
inda og hinztu raka —, hafa þeir í raun og sannleika komizt
oðrum mönnum lengra — orðið manna beztir? Eða hafa þeir
að mestu eða öllu unnið fyrir gíg?