Kirkjuritið - 01.10.1959, Blaðsíða 28

362
KIRKJURITIÐ
Hann hafði reynslu fyrir hinu forna spakmæli, er svo hljóðar:
Per ardua ad astra. ... Það er brattgengt til stjarnanna. Hon-
um fór að óa við því, þegar svo indælt virtist vera í hlíðarrót-
unum. Svo fór, að hann sannaði það, að
sá, sem hræðist fjallið og einlægt aftur snýr,
fær aldrei að vita, hvað hinum megin býr.
Þegar á leið ævina, kom á daginn, að hans heitasta ósk var að
fá gott að borða og mesta nautn að hreyfa hvorki hönd né fót
til eins eða neins.
Þannig getur farið um líf einstaklinga ... jafnvel heilla þjóða
að vissu marki.
Hugsum um þann, sem vér þekkjum úr eigin lífi að hefir
mest sótt á brattann, og hinn, sem lengst hefir haldið undan
brekkunni.
Eða berum saman Kristsmynd Thorvaldsens og Samvizkubit
eftir Einar Jónsson. ... Báðar segja mannlega sögu. ... Sú
síðarnefnda hins lokkbjarta sveins, sem fór villur vegar og
gafst upp:
Eitt skipbrotslíf starir í sorgarsæinn,
sökkvir augum í hjarta síns eymd.
Þess auður er týndur, þess ákvörðun gleymd. ...
Kvölin er að kalla ein eftir. ...
En Kristsmyndin er mynd hins dýrasta sannleika, mesta
máttar, og fegursta góðleika. ... Mynd þess, sem þrátt fyrir
allt brauzt til stjarnanna. ...
Sú þrá blundar í brjósti vor allra, og er að minni trú ákvörð-
un lífs vors. Það þarf engan að undra, þótt það taki langan
tíma, kosti mörg misstig og ótal vonbrigði.
Fyrst það tekur um tuttugu ár að þroska líkamann, sem þó
aðeins er sem tjald til einnar nætur, hlýtur sálarinnar að biða
margt á vegferð eilífs lífs.
En til að forðast hröpin sem mest, megum vér aldrei gleyma
vegi og áttum ... né Guði.
Gunnar Árnason.