Kirkjuritið - 01.10.1959, Blaðsíða 43

KIRKJURITIÐ 377
Jesú til lofsöngs og bæna í húsi hans. Hér var safnazt saman
um hið eina nauðsynlega.
Og kirkjan var á dagskrá í bænum. Það var rætt um hana á
heimilum, vinnustöðum og vegamótum. Starfsemin var líkt og
örin, sem bendir í vissa átt: Sjáið — komið. Meðal kirkjugesta
voru þeir, sem aldrei áður höfðu skipt sér af kirkjunnar mál-
um, eins og konan, sem sagði: „Ég held ég sé orðin vitlaus, ég
er farin að sækja kirkju dag eftir dag.“
Nýir vinir.
Nú er þessari viku lokið, og nokkur tími síðan. Þó að of mik-
ið sé að vænta þess, að um stóra breytingu sé að ræða af fyrstu
tilraun, þá er hitt víst, að margir eignuðust nýtt viðhorí til
kirkju sinnar. Ljósið fór ekki undir mæliker, heldur á ljósa-
stikuna, og það lýsti hinum mörgu, sem voru í húsinu.
Kirkjan eignaðist nýja vini, sem glaðir gengu í það hús. Einn
þeirra sagði: Ég hefi ekki gengið til altaris í 25 ár, en nú kem ég.
ÞaÖ kom til umræðu eftir á, að nú væri þörf fyrir samtök
leikmanna, sem vildu efla og styðja kirkjuna til áhrifa, auka
kirkjusókn. Ef sú hreyfing myndast, er miklu til leiðar komið.
Leikmannahreyfing.
Kirkjuvikan leiddi í Ijós ýmis atriði, sem vert er að athuga.
I fyrsta lagi þátttöku leikmanna. Ég gat um hina dökku hlið
a kirkjusókninni, en sú hlið má hverfa í skuggann, þegar hugs-
uð er um hina trúu og staðföstu kirkjuvini. Við það fólk bind-
ast vonir. Hvað sem um deyfðina má segja, eru til áhugamenn
°g konur, sem þrá að helga kirkjunni krafta sína. Þeim er
kirkjugangan ekki stundarfyrirbæri, heldur sívakandi þrá eftir
Guði.
Éf þetta fólk fær tækifæri til að einbeita kröftum sínum til
heilla fyrir kirkjuna, vaknar safnaðarvitund. Presturinn stend-
ur ekki einmana og hikar í vonleysi sínu. I stað kyrrstöðu er
hieyfing, líf — „heilagt prestafélag“, eins og Páll orðar það.
Fyrir nánara samfélag við sóknarprestinn finnur hinn trú-
asti hópur samábyrgð og löngun til að leggja fram af tima
finum, hæfileikum og fjármunum fyrir kirkjuna. Um það bar
kirkjuvikan vott.