Kirkjuritið - 01.10.1959, Blaðsíða 44

378
KIRKJURITIÐ
Hin virka þátttaka.
Annað er, að söfnuðurinn taki virkan þátt í hinni sameigin-
legu guðsþjónustu. Vér höfðum mikið hugsað um þátttöku í
söng og bæn. í þetta sinn sat kirkjukórinn niðri í kirkjunni.
Með því móti var hann nær fólkinu og í betri aðstöðu til að
örva almennan söng.
Fólkið var hvatt til að syngja með. Orgelið leiddi sönginn.
Við fyrstu tóna þess kom spurningin: Mundi fólkið syngja?
Einkennileg eftirvænting greip um sig. Söngurinn kom, veik-
ur fyrst, en hann óx. Það var eins og verið væri að kanna
ókunna stigu, hvort öruggt væri að gefa sig söngnum á vald.
Gleðin hjá þeim, sem voru að gerast virkir þátttakendur,
duldist ekki, hún var smitandi, og sungið var af meiri og meiri
styrkleik.
Ekki var síður ánægjulegt að finna fólkið samstilla hug og
hjarta í samlestri og bæn.
Davíðs sálmur hljómaði á víxl milli prests og safnaðar. Það
var opinberun að hlusta á fólkið tjá sig. Hér bendir kirkju-
vikan oss og segir: Þetta er leiðin.
Listin.
í þriðja lagi er að minnast á hlutverk listarinnar. Vér mis-
skiljum oft starf kirkjukóranna. Það er tvíþætt. Annars vegar
að leiða og örva almennan safnaðarsöng, en hins vegar að flytja
sérstakt kórverk á útlendu máli, „anþem“, þar sem allir hlusta.
Þetta gerði kirkjukórinn. Hann hjálpaði fólkinu til að syngja
og hann söng hrífandi kórverk, sömuleiðis hinir kórarnir.
Hin æðsta túlkun listar í litum, formum, leik og söng er
kirkjunni nauðsynleg. Þar birtist trúin og finnur leið að innstu
hjartarótum.
Gjafirnar.
í fjórða lagi vil ég nefna fórnina, gjafirnar, sem fólk færir
kirkjunni til þess að styðja hana.
Fólkinu, sem kom á kirkjuvikuna, var gefið tækifæri til að
gefa sinn skerf við anddyrið. Vér íslendingar erum óvanir því
að láta eitthvað af mörkum í sambandi við guðsþjónustur. Sum-
um finnst það ekki við eiga. Aðrir líta á það sem betl. En ligg-
ur ekki hér mikil veila?