Kirkjuritið - 01.05.1960, Blaðsíða 12

Angurgangan langa
Prédikun í bundnu máli flutt í kirkju Öháða safnaðarins
á föstudaginn langa 1960.
Texti: Píslarsagan.
I. Inngangur.
Rennur rökkurmóða
rauð á hugarsjónir,
ber mig yfir aldir
óravegu langa, —
dimmum, dumbum hljómi
dynja og stynja trumbur
undir angurgöngu,
óma þungt og lengi.
Grúfir ógn í greinum,
gnýja daprar kyljur,
hnígur hjartadreyri,
hjúpast sólir myrkri.
Bresta brjóst af ekka,
björg af harmi springa,
dauðir hrökkva af dvala.
Dimmt er enn af nóttu.
II. Angurganga.
Vegferð mannsins þeirra synir
er vörðuð kvöl þeirra guldu,
sjálfskapaðri, og vor börn
því er sízt að leyna, — munu vor gjalda.
en eigi fyrir það er hún minni, Lengi er gengið,
Þung eru spor langt að marki,
þeim er reynir. sár er fótur
Vorir fyrstu og særð er önd, en áfram haldið
foreldrar guldu að efsta degi,
verka sinna hvíldarlaust
sem vænta mátti, að hinzta dómi.