Kirkjuritið - 01.05.1960, Blaðsíða 25

Andlát séra Ólafs Tómassonar.
Það bar til á sunnudegi á slætti sumarið 1834 að messað var
a Holtastöðum. Einn kirkjugesta, ráðsmaður og fyrirvinna frá-
skilinnar konu þar í sókninni, kom að máli við prestinn, áður
en í kirkju var gengið, og bað hann að lýsa til hjónabands með
Ser og stjúpdóttur húsmóður sinnar. Presturinn, séra Ólafur
Tómasson, lofaði því. Hann lýsti af stól með hjónaefnunum
Þann dag og næstu tvo messudaga. Er þeim lýsingum var lok-
10 og fullnægt öðrum lögmæltum undirbúningi hjónabands, var
ákveðinn giftingardagur. Er bóndaefnið kom að Blöndudals-
hólum til að ræða þetta mál við prestinn, var séra Ólafur las-
mn, 0g fyigdj vart fötum. Sagðist þó vænta þess, að sér létti,
SVo að hann gæti framkvæmt hjónavígsluna ákveðinn dag,
18- október, laugardag. Það fór á annan veg. Prestur lagðist
rumfastur og elnaði sóttin. Liðu svo nokkrir dagar.
Undir morgun á föstudaginn var séra Ólafur með óráði.
Hann reis upp úr rúmi sínu og klæddist. Sonur hans, er Sveinn
þát, svaf í rúmi hið næsta honum, til aðstoðar, ef einhvers
Þyrfti hann með. Sveini varð bylt við þetta og spurði föður
stnn, hví hann færi á fætur, veikur og fyrir dag. Prestur sagði,
uð ekki væri það að ástæðulausu, að hann fór í föt. Hann hefði
ofað að gifta hjón í dag á Holtastöðum, og nú færu þau að
orna; sér veitti ekki af tímanum. Sveinn bað hann liggja ró-
egan, bezt væri að bíða dagsins. Séra Ólafur lagðist þá í hvílu
Slna alklæddur, og rann á hann mók. Bráðlega stóð hann upp
uftur og gekk fram úr húsinu óstyrkum skrefum, valtur á fót-
Urn. Sveinn fór á eftir, bað hann hugsa ekki til ferðar fársjúk-
Ur, og svo ætti giftingin ekki að fara fram fyrr en daginn
eftir. Prestur gaf orðum hans lítinn gaum, og fann þó mjög
h vanmættis síns, því að hann fékk varla á fótum staðið.