Kirkjuritið - 01.11.1960, Blaðsíða 5

KIRKJURITIÐ
387
skapur hennar sé dauður eða það sem enn verra er, að hann
sé ósannur, þá væri þess svo sannarlega þörf að benda á þessa
staðreynd og vinna að því, ef það væri þá ekki alveg sjálfgert,
að siðustu leifar hennar fengjust jafnaðar við jörðu. En er
þessu nú þannig farið?
Látum dæmin tala og snúum okkur að því sviði, þar sem kirkj-
an er talin standa sig laklega og vinna lítið, æskulýðsmálum. Ég
er nýkominn aftur hingað til bæjarins vestan af Snæfellsnesi.
Ég er búinn að vera þar í nokkra daga og hefði gjarnan viljað
vera þar lengur. Hvað var þar á seiði, sem heillaði? Jú, hin
máttlausa kirkja hafði safnað þar saman ungu fólki, bæði héð-
an af íslandi og eins utan úr hinum stóra heimi, og það vann
þar við það að byggja kirkju í Grafamesi. Kann einhver að
segja, að fyrr hafi ungur maður stungið niður skóflu og hafi
samt ekki verið hlaupið með það í útvarpið. Og satt er það,
en hér er samt um töluvert ólík atriði að ræða. Þetta unga fólk
skiptir deginum milli líkamlegrar áreynslu og andlegrar upp-
byggingar. Það vinnur — og dregur ekki af sér, í 6 klukkutíma
á dag, en ver öðrum eins tíma til andlegrar uppbyggingar.
Það les og spjallar, biður og hugleiðir og á allan hátt leitast
við að gefa Guði tækifæri til þess að opinbera vilja sinn og
reynir að taka á móti boðskap Hans. Það byggir kirkju, en það
vill einnig reisa brú fyrir boðskap kirkjunnar til þess sjálfs og
til umhverfisins. Það vinnur og erfiðar, og handtökin eru snör
og mörg, en þau greiða samt úr eigin vasa nokkra fjárupphæð
auk ferðanna, en þiggja engin laun fyrir vinnu sína, jú, laun
fá þau, en ekki í veraldlegum verðmætum. Kirkjan talar í gegn-
um þetta unga fólk, og boðskapurinn er lifandi og hann er
sannur, því hann er að ofan kominn.
Skömmu áður var ég í öðrum hópi ungs fólks, í þetta skipti
á Norðurlandi, því að Laugum var haldið kristilegt æskulýðs-
mót fermingarbama. Þau voru töluvert á 3. hundrað ferm-
mgarbörnin, sem mótið sóttu. Og þau voru jafn áhugasöm og
jafn virk í þátttöku sinni, hvort heldur þau kepptu sem fulltrúar
heimastaðarins í knattspyrnu og handknattleik eða þau fylgd-
ust með útskýringum kennara í Biblíulestrinum. Þau hylltu
fána síns kæra föðurlands af jafn mikilli einlægni og þau
hylltu konunginn Krist, sem þau höfðu valið sér að lífsins leið-
toga. Hlátrarnir hljómuðu hvellir og bjartir, og bænastund-