Kirkjuritið - 01.11.1960, Blaðsíða 7
KIRKJURITIÐ 389
fótur fyrir þeirri gagnrýni, sem ég drap á í upphafi máls míns.
En hvers vegna er ekki meira gert?
Sú skýring, sem oftast er hampað, er einfaldlega sú, að prest-
arnir geri ekki nóg. Og föllum við þá fyrir þeirri freistni að
sjá kirkjuna aðeins í persónu og starfi prestsins. Við játum
samt í Postullegu trúarjátningunni trú okkar á „heilaga al-
menna kirkju“, heilaga, af því að hún er af Kristi stofnuð og
meðlimir hennar afmarkaðir og aðgreindir frá fjölda þeirra,
sem halda sig utan við hana, en um leið almenna, af því að
hún stendur öllum opin og náðarmeðulum orðs og sakramenta
er ekki haldið frá neinum. Þar er hvergi sagt, að prestarnir
einir eiga að bera uppi starf hennar og útbreiðslu. Þó að vitan-
lega sé það bersýnilegt, að í krafti embættis síns hljóta þeir
að ganga á undan, að varða veginn. En einir eiga þeir ekki að
ryðja hann og jafna ójöfnur. Og er þá sú kirkja illa farin, sem
kennir sig við nafn munksins, sem reit mótmæli sín á kirkju-
dyrnar í Wittenberg, mótmæli gegn ofríki og þröngsýni klerk-
valdsins, ef hún hefur algerlega gleymt kenningu hans um al-
mennan prestsdóm, þ. e. a. s. að ekki þurfum við meðalgöngu
neins manns, þó við viljum nálgast hásæti Drottins. Nei, allir
geta snúið sér til hans, öllum sem á hann trúa, ber að þjóna
honum, enda þótt nokkrir séu til þess kallaðir að uppfræða og
hafa leiðsögn í málefum safnaðarins og veita heilög sakra-
menti.
Ég las einhvern tíma um biskup nokkurn, sem hafði fengið
bréf frá söfnuði í biskupsdæminu, þar sem kvartað var sáran
undan presti safnaðarins og leitað ráða biskups til þess að
losna við hann. Svar biskups þótti svo eftirtektarvert, að það
var prentað víða. Ekki man ég öll atriði þess, en tvö þeirra
standa ómáð í huga mér. Er biskup segir: Bezta ráðið og fljót-
virkasta til þess að losna við prestinn sinn er að fara til hans
°g bjóða fram aðstoð sína við safnaðarstarfið. Því presturinn
mun sennilega fá slag af undrun. Næsta ráðið mundi vera að
biðja til Guðs fyrir starfi prestsins og hlusta af athygli á ræð-
ur hans og boðskap, og mun hann þá brátt verða svo áhrifa-
mikill og slíkur ljómi leika um nafn hans, að einhver stærri
söfnuður mun losa ykkur við hann!
Það er kaldhæðni í svarinu, það felst í því nöpur ákæra á
sóknarbörnin. En lítum á okkur sjálf, áður en við sakfellum