Kirkjuritið - 01.11.1960, Side 9

KIRKJURITIÐ
391
úr útvarpinu, sem kemur þeim bókstaflega ekkert við, að því
er þeim finnst, og prestinn sjá þau ekki á stundum, fyrr en
Þau eiga að ganga til spurninga og verða fermd. Dýrmæt ár
hafa því farið forgörðum og verða naumast bætt til hlítar.
Bersýnilegt er því, að kirkjan verður að taka eitthvað til
bragðs. Tvennt virðist standa næst: Að prestar hafi fundi með
foreldrum, sérstaklega þeim, sem eiga sín fyrstu börn og finna
hvað sárast til ábyrgðar sinnar, og leiðbeini þeim um þessi mál,
svo og að taka upp þann sið, sem tíðkast víða erlendis, að ræða
þessi mál við öll brúðhjón í einrúmi og góðu tómi, áður en
sjálfur giftingardagurinn rennur upp. Og svo hitt að leitast við
að auka mjög barnastarfsemina. Er t. d. einn Reykjavíkur-
Prestur byrjaður á því að hafa nokkurs konar smábarnaskóla
' félagsheimili safnaðarins á virkum dögum auk sunnudaga-
skólans á helgum dögum. Kennir hann þeim þar bænir og
söngva og annað það, sem áður fyrr var borið uppi af heim-
hunum sjálfum. Er það einnig augljóst mál, að sunnudagaskóla-
starfsemina verður að auka af miklum mun og hafa flokka-
skiptingu meiri, þannig að færri börn komi í hlut hvers kenn-
ara. Og verður í þeim efnum sem fyrr að beina orðum sínum
til leikmanna og kvenna og hvetja þau til samstarfs, þar sem
ekki er unnt fyrir prestinn að sinna öllu þessu einn!
Fái börnin þannig kristilega undirstöðu til þess að byggja
dnglings- og fullorðinsárin á, mun ekki þurfa að óttast um
framtíð þeirra, mun fermingin sjálf þá ekki verða í augum
þeirra sem skólaslit, þegar þau útskrifast úr kirkjunni, heldur
tniklu fremur opnar dyr, sem leiða til aukins starfs og nánara
samfélags við Guð.
Og mun þá eðlilegast að veita unglingunum tækifæri til þjón-
ustu í hinum svokölluðu safnaðar-æskulýðsfélögum eða deildum.
Það er sagt sem svö, að hver söfnuður þurfi að hafa þrjá starfs-
arma, þ. e. a. s. kvenfélög, bræðrabélög og æskulýðsfélög, og
fer það ekki milli mála, að þessi kenning á mikinn rétt á sér.
Sunnudagsguðsþjónusturnar geta einar naumast svalað fylli-
lega trúar- og starfsþörf æskufólksins. Þær eiga að vísu að
vera hápunktur hverrar viku, en einangraðar í safnaðarlífinu
mega þær aldrei vera. Þess vegna eru æskulýðsfélög safnaðanna
svo mikils virði.
Þar læra unglingarnir með því að framkvæma sjálf. Þau