Kirkjuritið - 01.11.1960, Side 11

KIRKJURITIÐ
393
styttuna, og er borgarbúar voru saman komnir á torginu, gekk
einn fram og afhjúpaði styttuna. En það kom á bæjarbúa,
þegar þeir sáu sína kæru styttu af Kristi handalausa, því
hendurnar höfðu hermennirnir ekki getað fundið. En þeir
höfðu skrifað á stallinn: Ég hef engar hendur, ljá mér þínar.
Ég hef engar hendur, ljá mér þínar.
Kirkja Krists á íslandi leitar einnig til þín, ljá henni hend-
hr þínar, starfaðu í henni.
Ólafur Skúlason.
Föðurráð.
(Eftirfarandi skrifaði presturinn Arne Fjelberg, sem nú er nýlát-
■nn, syni sínum til útlanda.)
Það verður ekki umflúið, að þú lendir i hringiðu lífsins í ýmiss
konar vanda, sem ekki er auðvelt að átta sig á, þótt nauðsyn beri til
taka þá einhverja ákvörðun, og mikið riði á, að hún sé rétt.
Baeði mín eigin reynsla og annarra bendir til þess, sem nú skal
greina.
Við veiðum að fylgja fastákveðnum og óhagganlegum reglum,
Sern ekki er hvikað frá, hvað sem í skerst. Þær felast raunar í boð-
01'ðunum og barnalærdómnum almennt. Mest er um vert að gera
rett i hvaða sporum sem er. Þvi fylgir það m. a., að maður hagnýtir
Ser aldrei aðra sjálfum sér til framdráttar. En á hinn bóginn þýðir
lika, að manni er ljós sín eigin æra, sem engum leyfist að van-
Vlrða. Það getur orðið dýrkeypt, að breyta rétt bæði við aðra og
sJálfan sig, en það er nauðsynlegt og gott.
Við eigum ekki að vera strangir og einþykkir af réttlætislöngun.
ræðralagsskyldunnar ætti alltaf að gæta af mannúð og miskunn-
Kröfur og þarfir munu sækja á hendur þér sem allra annarra.
n til er það, sem kallast hið eina nauðsynlega. Gleymdu því ekki.
ndlega lífið á ekki síður að njóta réttar síns en starfslífið — því
eiga ekki að nægja smámolar bæði tímans og kraftanna.
(Or Kirke og kultur).