Kirkjuritið - 01.11.1960, Síða 14

396
KIRKJURITIÐ
En er það þá satt, að ef Drottinn byggir ekki þetta góða hús
með okkur — ef hann er ekki yfirsmiðurinn, ef gengið er fram
hjá hans teikningum og verklýsingum, ef hans vilji verður ekki,
ef hans lögmál eru brotin — þá hrynji húsið fyrr en varir?
Ýmsir hafa gerzt til þess að segja okkur, að þetta sé ekki satt.
Vér getum þetta sjálfir, sögðu þeir.
En jarðskjálftar hafa gengið yfir jörðina, hi’oðalegar styrj-
aldir. Og vábrestir berast að eyrum hvern dag — uppþot, mann-
víg, stéttir berjast gegn stéttum. kynþættir gegn kynþáttum,
menn flýja ættlönd sín eða eru fluttir þaðan nauðugir. Aðalátak
þekkingarinnar er vígbúnaður. Allt minnir þetta uggvænlega á
lýsingu Völuspár á komandi vargöld heimsslitanna. Og enn
segja margir (sumpart af vana): „Vér höfum vísindin, þar er
yfirsmiður vor.“ En nokkrir gerast þó hikandi í þeirri trú og
segja (þótt þeim sé það ekki Ijúft): „Skyldi það eftir allt geta
verið satt, að ef Drottinn byggir ekki húsið, erfiði smiðirnir
til ónýtis?“
Til eru gömul, fáorð munnmæli eða þjóðsaga, sem ég í æsku
heyrði oft vikið að. Segir þar frá dreng, sem lá við drukknun
og bað Guð að hjálpa sér. En um leið og hættan leið hjá, varð
honum að orði: „Þurfti ekki, Guð, ég gat sjálfur.“
Sögu þessa hef ég séð gerða að frumdráttum táknmyndar á
þessa leið:
Mannkynið hafði fallið í síki efnishyggjunnar, svo þungt og
djúpt, að því var horfið allt minni um uppruna sinn og tilgang.
og sá sér glötun búna. Ósjálfrátt steig þá upp bænarhróp á öll-
um tungum jarðar um hjálp og björgun. Þá lét Drottinn Alfaðir
lífstré siðmenningarinnar hraðvaxa á síkisbakkanum. Ein feg-
ursta grein þess, þekkingin, teygði sig eins og líknandi hönd
út yfir vatnsflötinn. Mannkynið greip hana ákaft og fagnandi,
en sagði um leið: „Þurfti ekki, Guð, — við gátum það sjálfh’-“
Og jafnskjótt hjaðnaði tréð, og sökkvandi mannkynið sá, að
greinin fagra var orðin að máttlausu sefstrái.
Býr þessi táknmynd yfir sannleika?
Á Guð að vera yfirsmiður þess, er við byggjum sem menn
og þjóð? Sé svo — eins og raunar varla verður efazt um —, er
það vissulega mikilvægasta umhugsunarefnið hvern þjóðminn-
ingardag.
Húsavík vex, þótt hægt fari. Þeir, sem nú eru ungir, sjá hana