Kirkjuritið - 01.11.1960, Side 17

Pistlar.
Þegar mér var lesinn pistillinn.
Ég rakst fyrir nokkru síðan á reiðan mann á götunni. Það
var ekki einn af þessum „ungu reiðu mönnum“, sem hafa allt
á hornum sér og ausa úr skálum reiði sinnar yfir alla. Þetta var
roskinn maður, kunnur að ágætum En hann var svo reiður, að
hann blés af blárri bræði — í garð okkar prestanna. Hann
dengdi yfir okkur skömmunum, lest eftir lest, fyrir það,
hvað við værum huglausir og duglausir í stólnum. Við þyrðum
aldrei að segja neinum ærlega til syndanna, orðaflaumur okkar
væri, þegar bezt léti, eins og spenvolg nýmjólk, sem er að vísu
holl, en ekki bráðlæknandi. Hann vildi, að því er mér skildist,
láta okkur tala í anda og krafti Péturs, er typtaði þau Ananías
°g Saffíru konu hans svo rækilega fyrir að draga undan af
verðinu við eignasöluna, að þau duttu bæði dauð niður. Til-
efni heiftar hans að þessu sinni var það, að hann stóð skammt
frá Alþingishúsinu og varð hugsað til þess, hvað við tækjum
sjaldan og linlega alþingismennina til bænar, sem að hans dómi
®ttu það sannarlega skilið að tekið væri í lurginn á, og þeir
^ninntir á það, svo að um munaði, að þeir væru þjónar þjóðar-
innar, en ekki kosnir til að mata sinn eigin krók. Og í stað
þess að rífast stöðugt og bítast, ættu þeir að leggjast allir á
eitt að finna í samráði og sameiningu, hvaða ráð væru tiltæki-
iegust til að efla sem mest hag þjóðarinnar og menningu lands-
manna á hverjum tíma.
Þessu var ekki unnt að andmæla. En ef mælskufoss hans
hefði ekki verið eins stríður og óstöðvandi og hann var, hefði
•hig langað til að skjóta ýmsu inn í til skýringar og afsökunar.
Éann var óneitanlega nokkuð óbilgjarn. Það er að vísu gull-
Satt, að okkur skortir alla spámannskraft — varla að við höf-
heldur hug til að láta ummæli spámannanna, sem þeir höfðu
sína leiðtoga, dynja á þjóðmálamönnum vorum. Er þar þó,