Kirkjuritið - 01.11.1960, Side 19

KIRKJURITIÐ
401
allri vandlætingu á prédikunarstóli. Það er langt í frá að svo
sé. Og vitanlega á ekkert manngreinarálit að koma þar til
greina. Við verðum að segja háum og lágum jafnt til syndanna,
þegar svo ber undir. Eins þótt við prestarnir sjálfir finnum
sárt til þess, hvað við erum sekir sjálfir. Mörg prédikun er því
dómfelling yfir sjálfum prédikaranum.
Hitt tel ég vel farið, að nú er oftar prédikað um ást Guðs
en reiði Guðs. Kristur lagði sannarlega meiri áherzlu á kærleika
hans en bræði. Ég er líka alveg óviss um, að þótt við getum
lýst yfir trausti okkar á miskunnsemi Guðs, getum við tekið að
°kkur að demba á refsingu hans.
Það er að vísu sterk mynd og ægileg, þegar séra Hallgrímur
segir:
Þá sjálfur Guð á sonarins hjarta
sínum reiðisprota slær.
En hvað sem líða kann sannleika hennar, eru fæstir menn til
aÖ fordæma í Guðs stað. Ég hygg ég gleymi aldrei einu dæmi.
Prédikari var að hvetja fólk til afturhvarfs. Hann lýsti vel og
rettilega valdi syndarinnar og háska þess að skjóta iðrun sinni
a frest. En svo tók hann dæmi á þessa leið: Ung vændiskona
kom heim undir morguninn. Hún sofnaði fast, þegar hún var
komin í rúmið. Þá kviknaði í húsinu. Það var margar hæðir og
stúlkan svaf uppi undir risinu. Hún vaknaði svo seint, að henni
varð ekki bjargað, þótt hún æddi út í gluggann, fórnaði hönd-
um og hrópaði af öllum lífs og sálar kröftum á hjálp. Þannig
íullyrti prédikarinn að hlyti að fara fyrir þeim, sem iðruðust
°f seint, eða ekki áður en þeir dæju — þeir yrðu að farast.
Mér fannst þetta hryllileg saga um ægilega guðshugmynd.
Pngin móðir gæti horft upp á skelfingu og kvalir barnsins síns
1 slíkum sporum, án þess að bjarga því, ef hún hefði máttinn
th þess, hvað sem barnið kynni að hafa brotið af sér, meira að
Segja þótt það hefði hatað móður sína.
En nú er Guð almáttugur. Þess vegna skil ég ekki, að hann
Glski ekki nóg til að bjarga öllum, sem iðrast, hvenær sem þeir
^örast. Ég held hann geti þá ekki horft upp á kvalir þeirra né
heyrt veina þeirra lengur.
Annað mál er það, hvort ekki er hugsanlegt, að sumir séu
aHtaf að f jarlægjast Guð og iðrist raunar aldrei, snúi ekki við,
26