Kirkjuritið - 01.11.1960, Síða 20

402
KIRKJURITIÐ
hvað sem þeir reyna. Og að þeir kunni að „farast í logunum“.
Deyi út.
Ég veit vel, að ég er hér að víkja að miklum deilumálum.
Geri það ráðnum huga. Hóflegt rúm er opið til andsvars.
Háreistin og helgistundin.
Minni aðeins með örfáum orðum á mál, sem er tiltölulega
nýtt af nálinni, en ber æ meira á góma. Vér lifum á öld hávað-
ans, vélaskröltið drynur í eyrum fjöldans úti og inni. Og víða
glamrar og síþylur útvarpið allan guðslangan daginn. Það ligg'
ur óneitanlega við, að hávaðinn æri suma. Hann er að minnsta
kosti þreytandi, þegar til lengdar lætur og truflandi. Hann er
brátt áfram drepandi fyrir margs konar sálargróður. Það var
hlegið að greindum og glensfullum bónda fyrir norðan, sem
eitt sinn bað kaupmanninn á Skagaströnd að lána sér herbergi
til að hugsa í. En hugleiðing þarfnast hljóðs og kyrrðar. Nátt-
úran veitir búandmönnum raunar slík tækifæri, oftast daglega.
Það er líka eflaust ein skýring þess, hve íslendingar hafa átt
marga spaka menn, sem fóstrazt hafa „í einvistum fjalla og
stranda“. 1 bæjum og þorpum er þvílíku ekki líkt því eins til
að dreifa. Þar er oft vandfundið afdrep fyrir hávaðanum og
skjól fyrir skröltinu. Það berst meira að segja iðulega inn til
alls f jöldans á nóttunni.
Kirkjurnar verða þess vegna helzt hæli þeirra, sem leita a
vit þagnarinnar og ættu alltaf að standa opnar einmana eða
þjáðum sálum og yfirleitt hverjum þeim, sem vill koma Þar
inn til þess, eins og segir svo fallega í hinni gömlu meðhjálpara-
bæn: „að lofa þig (þ. e. Guð) og ákalla, og til að heyra, hvað
þú, Guð faðir, skapari minn, þú Drottinn Jesús, frelsari minn,
þú heilagi Andi, huggari minn, vilt við mig tala í þínu orði' •
Því að sannarlega er ekki ætlunin, að vér tölum eingöngu við
Guð í bænum vorum og hugleiðingum, heldur hlustum lí^3
eftir því, sem hann kann að segja við sál vora.
Ég vildi hér aðeins undirstrika fullyrðingu margra, þ. á m-
lækna, að kirkjurnar og guðsþjónusturnar hafa ekki misst giW1
sitt nú á tímum. Ef til vill hefur engin kynslóð þarfnast þeirr-
ar ríkar en vér, til þess að efla sinn sálargróður og geta í fri®1
og næði hlustað eftir rödd Guðs og andardrætti eilífðarinnar.
Það er að minnsta kosti vel þess vert, að ungir og gamlir sann-