Kirkjuritið - 01.11.1960, Qupperneq 31

KIRKJURITIÐ
413
ofurlítið á fótinn alltaf, því upp liggur leiðin, en gamlir smal-
ar kippa sér ekki upp við það. En það erfiðasta er af: hleypa
heimdraganum, — komast út úr tröðinni. Bara ekki horfa til
baka, — á því féll Gunnar og var þó kominn niður á eyrar.
^ara horfa fram, en gjarnan hugsa aftur, það hjálpar manni
hl að verða samferða sjálfum sér.“
Tveimur miklum áföngum var nú lokið hjá prestshjónunum
1 Hjarðarholti með merk spor og heilladrjúg á förnum slóðum.
Séra Ólafur hafði tamið sér þann holla sið að taka daginn
snemma, draga það eigi á langinn, sem óumflýjanlega þurfti
ffam að koma. Hann gekk þess ekki dulinn, að fylgikvillar fyrri
heimsstyrjaldarinnar mundu um skeið hindra flest framfara-
skref í íslenzkum landbúnaði. Séra Ólafur hafði ekki mætur á
kyrrstöðu, hann hafði beint stefnu sinni fram á við um dagana.
Var eigi upprunnin hin rétta stund til að brjóta hér í blað?
Hann kaupir hús á Bjargarstíg 5 í Reykjavík, flyzt þangað
haustið 1919, en fær lausn frá prestskap 1920 og fleiri ábyrgð-
arstörfum, sem hann hafði gegnt (m. a. var hann prófastur
Halaprófastsdæmis lengst af, meðan hann sat Hjarðarholt,
hafði með höndum póstafgreiðslu þar og mörg önnur opinber
störf höfðu á honum mætt, bæði í Dölum vestur og í Borgar-
firði).
Þegar greindur og lífsreyndur vinur minn einn leit yfir mjög
*anga ævi, fannst honum það athyglisvert, að langir tímar höfðu
liðið svo, að hvaðeina lék í lyndi, gæfan brosti við og sól skein
1 heiði. Síðan komu önnur tímabil, þar sem erfiðleikar og sorg
s°tti hann heim og kom eins og í bylgjum, og reið þá ef til vill
ein holskeflan yfir af annarri.
Á Lundi og í Hjarðarholti höfðu þau prestshjón litið margan
s°lskinsdag og fagran, og varpað ljósi inn á leiðir annarra með
hjartaþeli sínu og mannúð, og átt samfylgd margra góðra
úrengjn, sem reyndu að endurgjalda hana. En vorið 1918 dró
UPP dökkt ský yfir Hjarðarholti. Þangað berst andlátsfrétt
Guðrúnar, dóttur þeirra hjóna, konu séra Björns Stefánssonar,
Þá á Bergsstöðum í Svartárdal, A.-Hún. Guðrún var fædd 1890.
®Ht af f jórum bömum þeirra séra Björns og frú Guðrúnar var
Hlafur, nú prófessor og alþingismaður, þá aðeins 6 ára gamall.
A sama hátt og séra Ólafur og Ingibjörg höfðu í hjúskap
Slnum borið byrðarnar sameiginlega, svo að almenna aðdáun