Kirkjuritið - 01.11.1960, Page 32

414
KIRKJURITIÐ
vakti, þá báru þau einnig sorgina saman, styrk og full trún-
aöartrausts.
En þegar ein báran rís, er önnur vís. Haustið 1922 lézt Jón
sonur þeirra, þá læknir í Bandaríkjunum, einnig í blóma lífs-
ins (aðeins 33 ára).
í einu allra fegursta og fágaðasta kvæði sínu, Sonatorreki,
kemst Grímur Thomsen m. a. svo að orði:
Einn við bárum hauk á hendi,
hann var öðrum fuglum betri,
dauði grimmur bogann bendi
beinskeyttur á köldum vetri.
Nú er laukur þela þakinn,
þegir haukur vængjabrotinn,
einn er þáttur af oss rakinn,
ein af lindum hjartans þrotin.
En tíminn er miskunnsamur og leggur smyrsl á djúp sár og
græðir þau.
Og ennþá einkenndist heimilisbragurinn á Bjargarstíg 5 af
bjartsýni og glaðri lund séra Ólafs og tignri ró, háttvísi og
hjartahlýju húsfreyjunnar. Dyr standa þar enn opnar vinum og
vandamönnum og gata þeirra greidd, ef með þurfti, á hljóðlát-
an hátt og óeigingjarnan. Og enn fóru gestir af fundi þeirra
hjóna með fögnuð í hjarta og birtu hins íslenzka vors. Þau baru
aldurinn á þann hátt, að það gleymdist með öllu, að nú vai
ævidegi tekið að halla.
Hinn 9. okt. 1929 andaðist frú Ingibjörg. eftir mjög skarnin3
legu. Hún var fædd 17. janúar 1855. Hún hafði eigi legið á lið1
sínu um dagana. Aðeins seytján ára að aldri hafði hún að móð-
ur sinni látinni tekið við búsforráðum hjá föður sinum, sera
Páli Mathiesen í Arnarbæli í lfusi.
Skóli reynslunnar og raunhæfrar iðju hefur löngum þótt af*
farasæll og traustur fyrir þá, sem gæddir eru þeim eðlisgáfuu1
að færa hann sér í nyt til vaxtar, aukins þroska og manndoms,
til aukins skilnings á mannlífinu eins og það er í sjálfu ser,
en ekki eins og það birtist í hugarórum eða hillingum.
Þær gæfudísir, sem leiddu Ingibjörgu Pálsdóttur unga °S