Kirkjuritið - 01.11.1960, Blaðsíða 38

420
KIRKJURITIÐ
Jakobsdóttur frá Fáskrúðsfirði, er reyndist honum hinn trygg-
asti lífsförunautur og lífsstoð. Stofnuðu þau síðan fallegt og
hamingjuríkt heimili. Var það virt og vinsælt, enda húsbænd-
urnir glöð og skemmtin, gestrisin og heimilisprúð og börnin vel
gefin og vel upp alin. Hagur prestsins var hér eftir allur annar
og aðstaða hans önnur og betri til áhrifa í söfnuðunum. Sýndi
það sig þá, sem oftar, hve ómetanlegt gott heimili er fyrir
starf prestsins.
Árið 1938 var séra Haraldur sjötugur. Óskaði söfnuðurinn
þá, að hann starfaði til 75 ára aldurs. Er hann var sjötíu og
fimm ára, var hann settur til að þjóna kallinu um nokkurt
skeið. En haustið 1945 voru kraftar hans svo þrotnir, að hann
treysti sér ekki lengur til að halda áfram störfum, enda þá
kominn hátt á 77. ár.
Um störf séra Haralds utan prestsstarfsins er mér lítið kunn-
ugt. Hann var í sáttanefnd og skólanefnd, sem á þeim tímum
var talið nokkuð sjálfsagt starf prestsins. Starfskraftar hans
til kennslu notuðust tæplega sem skyldi á meðan hann var i
Hofteigi, enda aðstæður hans til þess erfiðar lengst af, meðan
hann var þar. En í Mjóafirði starfaði hann hins vegar mikið
að kennslu, bæði barna og unglinga, og eins nokkuð eftir að
hann fór þaðan.
Haustið 1945 fluttist séra Haraldur til Fáskrúðsfjarðar, það-
an árið 1950 til Hafnarfjarðar. Þar varð hann fyrir þeirri
sorg að missa konu sína. Hún lézt 30. júlí 1957. Var það hon-
um þungt áfall. En hann var svo lánsamur, að böm hans vildu
það fyrir hann gera, er í þeirra valdi stóð, og hjá þeim dvald-
ist hann það, sem eftir var ævinnar.
Séra Haraldur Þórarinsson var frekar lágur maður vexti, en
þrekvaxinn og vel að manni. Hann var stórbrotinn skapmaður,
en sat vel á skapi sínu eftir að ég kynntist honum. Hann var
fastmæltur, fastlyndur og trölltryggur.
Blessuð sé hans minning.
Jakob Einarsson.