Kirkjuritið - 01.11.1960, Blaðsíða 43

Kirkjurœkni.
Margt fólk í flestum söfnuðum fer aðeins í kirkju við sérstök
tækifæri. Af því mætti ráða, að það telji kirkjugöngur þýð-
^garlitlar. Allt, sem talið er mikils virði, rækja flestir reglu-
tega. Kirkjulegar athafnir líkt og skírn og ferming eru ekki
endurteknar fyrir sömu persónur, svo að þær geta ekki gjört
kirkjurækni að ákveðnum þætti menningarlífsins. Það munu
°g fæstir telja þær lítils virði, ef þeir viðurkenna kirkjuna
yfirleitt.
Allt, sem hefur gildi fyrir andlega og líkamlega heilsu og af-
komu, er fært í ákveðin form og endurtekið reglulega. Þannig
or með svefntíma og matmálstíma og flestir vilja líka hafa
akveðnar tómstundir eða hvíldartíma. Sumir, sem vinna mikið
utan heimilis, telja sér nauðsyn að hafa ákveðna tíma handa
fjölskyldunni, ákveðnir tímar eru til náms og leikja, og svona
^osetti lengi telja. Fáir telja sig geta verið án þess að verja ein-
hverri stund til þess, sem eitthvert gildi hefur fyrir afkomu
°g ánægju.
Þetta viðhorf til kirkjurækni hlýtur að mótast af ákveðnum
viðhorfum í skoðunum og aldarhætti. Fjöldinn finnur ekki til
Oeinnar ábyrgðar eða skyldu gagnvart söfnuði sínum og kirkju.
h’lestir álíta, að unnt sé að vera kristinn og meira að segja vel
hristinn, án þess að koma nokkru sinni inn fyrir kirkjudyr.
hetta er talið eins og sjálfsagt af þúsundum þeirra, sem játa
hristna trú. En er það satt og rétt?
f fyrstu mætti svo virðast, því að Nýja testamentið hvetur
htt til kirkjugöngu. Auk orðanna: „Gjörið þetta í mína minn-
lngu“, er aðeins ein grein, sem tekur þetta skýrt fram, en það
er í Hebreabréfinu 10. 25:
-.Yfirgefum ekki vorn söfnuð sem sumra er siður.“ En þessi
°rð væru líklega réttar þýdd á þessa leið:
Yanrækjum ekki safnaðarsamkomur vorar eins og sumir
gjöra.