Kirkjuritið - 01.01.1961, Blaðsíða 15

KIRKJURITIÐ
9
kirkjulegra tímarita gæti einnig gert sitt gagn. Kirkjuritið þarf
að stækka og fá fleiri kaupendur um allt land. Allir prestar og
allir söfnuðir verða að líta á það sem skyldu sína að koma því
á framfæri, skrifa í það og senda því fréttir. Þökk sé þeim, sem
þetta hafa gert á liðnum árum.
Einn dráttur enn í myndina og í rauninni sá þýðingarmesti.
Á norræna prestafundinum í Aarhus 1959 svöruðu nokkrir
prestar spurningunni: „Nær guðsþjónustan til fólksins?" Ræðu-
menn voru frá öllum Norðurlöndunum. Flestir miðuðu við
kirkjusóknina, sem alls staðar er fremur dræm. En íslenzki full-
trúinn, séra Garðar Þorsteinsson, skar sig úr. Hann tók nokkur
dæmi ,,úr lífinu sjálfu“, frá kynnum sínum af fólkinu, og lýsti
því, hvernig áhrír guðsþjónustunnar, prédikunarinnar, bænar-
innar, kæmu fram á örlagastundum þess. Hann benti á áhrif
kristindómsins á hugsunarhátt manna, þegar slys bæri að hönd-
um, og fjöldi manna ætti mikið undir hjálp og örlæti samborg-
ara sinna o. s. frv. Þama er í raun og veru kjarni málsins. í
upphafi fékk kirkjan styrk sinn frá hinum hljóðlátu í landinu,
frá alþýðunni með ófalsaða trúarþörf og andlegan þorsta. Svo
hefur verið á öllum tímum. Og svo er enn. Þetta vitum vér af
eigin reynslu og þurfum engan annan að spyrja. Líf kirkjunn-
ar er ekki fyrst og fremst fólgið í einstökum, hátíðlegum at-
höfnum, þar sem fjöldinn hrífst með, — ekki heldur í pólitísk-
um völdum eða kapítalistiskri auðsöfnun, — heldur í því hljóð-
láta starfi, sem fram fer frá degi til dags, — í fámenni og
strjálbýli, engu síður en þéttbýlinu. Þó að kirkjan þurfi sinna
ijármuna með og aukinna starfskrafta, þá má enginn halda, að
hin hædda, félitla íslenzka kirkja, með fáum starfskröftum og
dreifðum söfnuðum geri ekki sitt gagn til eflingar guðs ríkis
með þjóð vorri. Ef til vill er íslenzka kirkjan, íslenzka guðs-
þjónustan og íslenzki presturinn tengdari þjóðlífinu en nokkurs
staðar á sér stað í nágrannalöndum vorum. Jafnvel þeir, sem
skrópa frá messum, njóta góðs af henni og hennar starfi, og
því megum vér ekki gleyma, að á mörgum þýðingarmestu og
viðkvæmustu stundum ævinnar kemst hver einasti maður í sam-
band við kirkju Krists. Það er því engin ástæða til að örvænta.
„Drottinn er í nánd“. Hreyfingin í trúarlega átt fer vaxandi
með nýjum tíma, hvernig sem formin kunna að vera. Ég hef
ekki trú á, að einræðisvald páfakirkjunnar eða heittrúarstefna