Kirkjuritið - 01.01.1961, Síða 24

„Mitt hróp áí heitum dreyra".
Ákall Bólu-Hjálmars 1851.
Veröa og hverfa er veröldum
vísasta fyrirlieit,
öölast og missa er manninum
meðfœtt á jaröar reit.
(Bólu-Hjámar 1845 við konumissi).
Veröld Hjálmars skálds er fjarlæg okkur orðin, þessi um-
mæli hans hafa a. n. 1. rætzt um hana nú. Ýmsum fer að þykja
andleg örbirgð hans litlu minni en önnur fátækt hans var, svo
að ekki geri til, hvort ljóð hans séu rangtúlkuð eða jörðuð held-
ur án túlkunar yfirleitt. Þó er það álit fjarri sanni.
Meðal ættjarðar- og eggjanakvæða Hjálmars er Þjóöfundar-
söngur 1851 fremstur að kynngi og andagift. Ég sleppi að tala
um það, sem vakti mesta eftirtekt í fyrstu, brýninguna í 2. og
3. vísu; Hjálmar hefur lifað sig heitur inn í þjóðmálaeggjanir
Gísla Brynjúlfssonar og Jóns Sigurðssonar á 2 undanförnum
árum. Hitt efnið í kvæðinu: fjallkonumynd þess og ákall skálds-
ins hennar vegna til Drottins — vitnar um skynjunardýpt, sem
er Hjálmars sjálfs. Þeir hlutar Þjóðfundarsöngs hljóða þannig:
Aldin móöir eöalborna,
ísland, konan heiöarlig,
ég í prýöifang þitt forna
fallast lœt og kyssi þig,
skrípislœti skapanorna
skulu ei frá þér villa mig.
Þér á brjósti barn þitt liggur,
blóöfjaörirnar sogiö fœr.
Legg viö, faöir, líknareyra,
leiö oss einhvern hjálparstig.