Kirkjuritið - 01.01.1961, Blaðsíða 30

24
KIRKJURITIÐ
Davíð Stefánsson hefur lengi brýnt fyrir mönnum þessa köll-
un og gerir það enn í siðustu bók sinni:
Hvort mun ei hjartans innsta eðli þrá,
að æðri máttur sálir fólksins veki,
svo börnum jarðar birtist lögmál há
og boðorð þau, sem lífið fegurst á,
unz bergir öld af brunnum allrar speki?
Þá leysir framtíð frelsi vort úr böndum.
Þá fagna vitrir menn í öllum löndum.
Vera má, að vér íslendingar höfum aldrei átt jafnara né betra
mannval en um síðustu aldamót, né neina kynslóð, er gagntekin
var af göfugri hugsjónum og gædd meiri manndáð, enda braut
hún af sér fjötrana. Þeir menn voru ekki í vafa um köllun sína.
Hugsjón þeirra fólst í þessari bæn:
íslands þúsund ár,
verði gróandi þjóðlíf með þverrandi tár,
sem þroskast á Guðsríkis braut.
Þetta voru ekki aðeins orð í munni þeirra, þeir börðust undir
þessu inerki. Hannes Hafstein segir í kvæði við áraskiptin 1901
—1902:
Þeir menn, sem börðust fremst, með traustri trú,
til takmarks þess, sem loks er fært að ná,
þeir eru horfnir heim um glæsta brú
og heiður þeirra einn nú dvelst oss hjá.
En andar þeirra horfa og hlusta á
hvert hjartaslag, sem snertir þeirra starf.
Þeir benda þjóð að falla nú ei frá
né fyrirgera nú svo dýrum arf,
en muna hvað hún var og hvað hún er og þarf.
Þessi áminning er ekki úr gildi gengin. Oss er skylt öllum að
kref ja oss sjálf sagna um, hvort vér elskum þjóð vora sem skyldi
og rækjum köllun vora í þjóðlífinu eins og ber. Ætli oss yrði
þá ekki ljóst, að
„vér þurfum að sættast, slá hendi í hönd
og hatrinu í bróðerni að gleyma.“ (E.B.)