Kirkjuritið - 01.01.1961, Blaðsíða 48

42
KIRKJURITIÐ
Þetta skorkvikindi batt enda á þessa gróðrarplágu. Nú er svo
komið, að það eru heldur ekki eftir nema hæfilegar leifar af
skorkvikindunum, til þess rétt að halda kaktusinum mátulega
í skefjum. Alls staðar í ríki náttúrunnar er séð fyrir slíkum
tálmunum og gætt slíkrar jöfnunar. Hvernig stendur á því, að
bráðtímgandi skordýr hafa ekki náð yfirhöndinni á jörðunni?
Orsökin er sú, að þau hafa engin lungu, eins og mennirnir. Þau
anda gegnum pípur. En þegar skordýrin stækka, vaxa þessar
öndunarpípur ekki að sama skapi og bolurinn. Þess vegna eru
ekki til nein stór skorkvikindi; og þessar vaxtartálmanir halda
þeim öllum í skefjum. Hefði ekki verið séð fyrir þessum vaxt-
arskorðum, hefði verið úti um manninn. Hugsum oss, ef vér
ættum í höggi við vespur, sem væru á stærð við ljón!
í sjöunda lagi: Sú staöreynd, aö maöurinn getur gert sér
hugmynd um Guö, er í raun og veru óviöjafnanleg sönnun.
Hugmyndin um Guð er runnin frá guðdómlegum hæfileika
mannsins, sem hann er einn um í heiminum — og vér köllum
ímyndunarafl. Fyrir þær sakir getur maðurinn — og aðeins
maðurinn — gert sér grein þess, sem vottar tilvist þess ósýni-
lega. Þessi hæfileiki opnar oss ótakmarkað útsýni. Svo kann að
fara, að þegar hið fullþroskaða ímyndunarafl verður andlegur
veruleiki, greini maðurinn þau miklu sannindi af óteljandi vitn-
isburðum um ákvörðun og tilgang í ríki náttúrunnar, að him-
inninn sé hvar sem er og hvað sem er. Guð sé alls staðar og í
öllu, en þó hvergi svo nærri sem í hjörtum vorum.
Það eru jafnt vísindaleg sem ímynduð sannindi, sem felast í
orðum sálmaskáldsins: Himnarnir segja frá dýrð Guðs og fest-
ingin kunngjörir verkin hans handa.
(Lauslega þýtt af G.Á.).
Skorið á rúmíjöl.
Vertu bœöi í vöku og blund
vafinn Jesú örmum.
Standi hver hans ceö og und
opin þér á dauöastund.
Versið skorið á rúmfjöl, sem nú er í Danmörku. Höfundur
líklega Sunnlendingur.