Kirkjuritið - 01.06.1961, Blaðsíða 10

248
KIRKJURITIÐ
indamia mun leið'a í ] jós, að' maðurinn á miklu stórkostlegri
framtíð í vændum en kennt liefur verið í nokkrum trúarbrögð-
um“.
Slík er trúarjátning þessa merkilega lieimspekings, sem
hvetur menn til að' líta upp til stjarnanna. Það er sama grund-
vallarliugsun, sem vakir fyrir sálmaskáldinu gamla:
Himnarnir segja frá Guðs dýrð'
og festingin kunngerir verkin lianda lians.
★
Bo'öskapur himnanna
Boð'skapurinn um dýrð Guðs fer um alla jörð. Hver dagur-
inn af öðrum mælir orð, liver nóttin af annarri talar speki
um lífsins voldugu tign. En vér göngum með lokuðum augum
vorar myrku brautir og búum í dimmum liaugum, ef vér
gleymum stjörnunum og liorfum ekki í liæðimar.
Ættum vér ekki að geta trúað kraftaverkunum, er þau
hlasa hvarvetna við í náttúrunnar ríki, jafnvel í kristöllum
íss og snæs, í daggardropanum og frjóknappi blómsins?
Upjirisan frá dauðum á sér livarvetna stað, þegar sólin
liækkar göngu sína. Yér fáum ár frá ári að' líta þetta sí-
fellda kraftaverk sumarkomunnar, sem vekur livert fræ, sem
í moldimii sefur. Einmitt þannig er háttað upprisu dauð'ra.
Guði er það eins máttugt að’ anda á hinn fallna val mannlífs-
ins og endurvekja hann til lífs í nýrri tilveru.
Þetta er það, sem postularnir skildu allt í einu. Jesú Krist-
ur birtist Páli í dýrlegu ljósi og kallaði liann til fylgdar við'
sig. Nýja testamentið segir ýmsar sögur af því, að hann liafi
birzt lærisveinum sínum, eitt sinn meira en fimrn hundruð
manns í einu. Með þessu lókst lionum að' ojma augu þessara
manna fyrir hinu mikla undri lífsins og hlása þeim í hrjóst
nýrri trú á Guð og ódauðleikann. Fyrir ujijjrisu lians varð’ krisl-
in kirkja til og öðlaðist mátt til að lifa fram á þennan dag.
★
Sigursöngur imskunna
Efnishyggja hestsins og hundsins gengur enn um alla þjóð-
vegu og smitar einkum þá, sem aldrei líta til himins. Síðustu