Kirkjuritið - 01.06.1961, Blaðsíða 45

KIRKJURITID
283
á liólastóli, í Luinli og liefur því tekið lielgisiði það'an að venju
kirkjunnar.
Kirkjukambarnir, sem varðveitzt liafa erlendis, eru dýrgrip-
ir, skreyttir miklum og fögrum myndskurði. Því miður hefur
enginn varðveitzt liérlendis. En útbreiðslusvæði þeirra liefur
verið norðanlands eins og að ofan getur. Kemur það furðu vel
beim við það, að AM 625, 4to, sem m. a. geymir Veraldarsögu,
er norðlenzkt, komið til Árna úr Skagafirði, en Stokkhólms-
Hómílíubók er að öllum líkindum frá Mel í Miðfirði, þeim
stað, sem einna mest Stefánslielgi hefur verið á liér á landi, sbr.
Hemings þátt og orð Arngríms lærða, er liann segir, að dúkurr
Stefáns sé enn varðveittur þar í buðk á lians dögum.
M. M. L.
Úr bréfi
Tilefni þcss að ég skrifa þessar línur er það', að ég var að að lcsa i
Kirkjuritinu, 4. h. þ. á., grein eflir fræiula minn og sveitunga, Gísla Magn-
usson, „Stiklað á stóru“. Ég vil lýsa ánægju niiniii yfir því, seni þar er
sagt. Sjónarniið þau, er þar koina fram, get ég að nicslii undirstrikað. Höf-
undurinn segir þar afdráttarlaust og af hreinskilni hug sinn og afstöðu til
kirkju og klerka.
Myndi það eigi vera styrkur kirkju og kristindóini, ef leiknienn létu
skoðanir sinar á þessuni niáluni í ljós opinherlega í Kirkjuritinu! Þær
>TÖu að sjálfsögðu sundurleitar, en vektu ef til vill lil uinhugsunar uni
þessi mál. Það virðist seni margir séu feimnir að ræða uni guðstrú og
kristindómsmál upphátt. Hvað veldur? Er það hræðsla við að skopazl sé
að því af hinum efasömu? Þá læt ég mig engu skipta. Hver einn ínun
kera ábyrgð á síinnn skoðunum og gjörðum.
Ég ætla mér eigi þá dul, að leggja dóm á skoðanir ungu kynslóðarinnar
td kirkju og kristindóms, en skynja aðeins að viöhorfið er hreytl frá niín-
Uin yngri árum. -— En eitt vil ég fullyrða, án þess niér þvki vanvirða, að
Guðstrúin og traustið á guðlegri jorsjón er og verður ætíð það lífsakkeri,
er maðurinn getur treyst i hlíðu og stríðu.
Hjörtur Kr. Benediktsson.