Kirkjuritið - 01.06.1961, Blaðsíða 47
KIRKJURITIÐ
285
us vill vera láta. Sambúð kaþólskra og mótmælenda er ekki
allsstaðar eins. Sums staðar, þar sem kaþólska kirkjan er al-
gerleg;a einráð, eins og t. d. á Spáni, ligfiur raunar við lireinum
oji beinum trúarbrafjðaofsóknum af liennar liálfu í garð mót-
mælenda. 1 sumum öðrum löndum, t. d. í Þýzkalandi. nota
kaþólskir og lútberskir sömu kirkjur, ef nauðsyn ber til. En
bvað sem um J>etta er að segja, á Jjetta ekkert skylt við binn
atburðinn, sem séra Arelíus tekur til samanburðar. Og sá at-
burður er engan veginn „óskiljanlegur“, og er ekkert merki
um ofstæki eða skort á umburðarlyndi, beldur kemur bér fram
binn ólíki skilningur á altarissakramentinu, er á sér stað innan
tveggja kirkjudeilda. Anglíkanska kirkjan aðbyllist þá skoðun,
sem liggur rnjög nærri kajjólskunni, að sakramentið fái gildi
sitt við Jiað, að því sé útdeilt af presti, er vígður sé af biskupi,
sem befur successio apostolica, eða óslitna vígsluröð frá postul-
unum sjálfum. Þessa vígsluröð telur anglikanska kirkjan sig
bafa,. en ekki sumar lútberskar kirkjur, og því bafa yfirbisk-
upar ensku kirkjunnar ekki enn|)á séð sér fært að gefa beint
levfi, og þaðan af síður skipan um, að anglikanskir menn séu
U1 altaris bjá lútlierskum prestum, nema Jjar sem vígsluröð
sé óslitin frá liinni kajjólsku kirkju, sem lútberska kirkjan er
sprottin af. Lútberskir guðfræðingar telja sakramentið hins
vegar liafa sitt fulla gildi án jjessa. Á síðari árum befur angli-
kanska kirkjan tekið mál J>etta mjög til endurskoðunar, og
ýmsir mjög lærðir og ágætir guðfræðingar innan bennar berj-
ast fyrir því, að ný stefna sé tekin upp. Málið liefur valdið al-
varlegum klofningi, og því liafa biskupar liinnar ensku kirkju
tekið upp Jjá aðferð, að láta J)að óátalið, að menn séu til altaris
1 hitberskum kirkjum, ef samvizka J)eirra sjálfra mælir ekki
gegn J)ví. Enginn vafi er á því, að J)eir, sem ábuga bafa á sem
mestri einingu innan kirkjunnar, J)rá mjög J)á stund, að bér
verði opnar dyr á alla vegu. Sjálfur bef ég átt því láni að fagna,
að vera tvisvar sinnum umboðsmaður íslenzku kirkjunnar á
umræðufundum með anglikönskum og lútberskum guðfræðing-
um, Jjegar J)etta vandamál var rætt, og ég gleymi seint þeim
stundum, er við áttum saman við Guðs borð. Atvik eins og
Jietta, sem séra Árelíus lýsir, veldur sársauka. I J)ví hefur liann
fullkomlega rétt fyrir sér. En einmitt J)arna verðum við að
sýna umburðarlyndi og sýna fullt tillit gagnvart skoðunum ann-