Kirkjuritið - 01.06.1961, Blaðsíða 49

Um eilífðina
rEGAR Georg var á barnsaldri sui'íiir í Kákasus, var einu
sinni farift' meff liann á fund mikils metins einsetumanns, sem
Iiafftist þar við uppi á fjallstindi.
Sú siðvenja liafði komist á, að öll börn í béraðinu voru látin
færa einsetumanninum einltverja fíjöf. 1 staðinn gaf hann þeim
svo einhvern orðskvið eða ráðleggingu í veganesti.
Gainli maðurinn var með síðskegg og ærið strangur á svipinn.
Georg ætlaði varla að þora að nálgast liann, þótt bann gerði
það. Þá bað einbúinn fullorðna fólkið að draga sig í blé. Hann
spurði drenglinokkann, bvað liann langaði til að verða og
bvert liann vildi fara, þegar liann væri orðinn stór. Sagði hon-
nm smásögur úr sínu eigin lífi og frá ferðalögum sínum.
Litlu síðar sagði hann: „Hvað spakmælinu viðvíkur, sem
ég á að gefa þér, þá langar mig til að það geti komið þér að
gagni, bæði á meðan þú ert ungur og eins þegar Jni ert orðinn
gamall. Eittlivað, sem getur orðið þér að liði Jiegar þú ert lirygg-
ur eða Jireyttur eða hugfallinn — eittlivað, sem Jni minnist í
efa og ótta. Georg beið án Jiess að mæla orð af vörum.
Þá laut gamli maðurinn niður og hvíslaði í eyra lians: „Þessi
Juínúta er líka bluti af eilífðinni“.
Georg botnaði ekkert í þessu — og ef til vill var það ætlunin
■— Jiangað til bann var kominn á þroskaárin. Því, eins og flesl
ólirotin sannindi, þarf íhugun, umbugsun og reynslu til að
skilja þetta.
En Jiegar búið er að lirjóta Jiað til mergjar opnar það alveg
Jiýtt útsýni yfir lífið, sent er eins vítt og alrýmið og eins óra-
langt og sjálfur tíminn.
Það gefur binni einföldustu atböfn göfgi og þýðingu; binu
bráðfleygasta augnabliki innib ald. I stað J iess að vera ósam-
tvinnanlegar andstæður verða fæðing og dauði ein órjúfandi
beild.
Georgv og Helen Papashvily.