Kirkjuritið - 01.12.1961, Blaðsíða 3

„Aff gnægö tians'*
„Af gnœgö lians höjum vér allir fengiS, og náS á náS ofan“.
MeS þessa játningu á vörum stóSu elztu vottarnir andspamis
minningunni um Krist. Persóna hans, líf hans og starf, hafSi
veriS eins og stórfljót, þar sem aldrei kenndi. grunns, hversu
mikiS vatn, sem rann til sœvar. Af gntegS lians höfSu þeir allir
þegiS.
Nœrfellt tvœr árþiisundir eru liSnar, og þegar vér lítum
yfir þau verSmœti, sem á þeim tíma hafa skapazt í lífi, listum
og trú, œttum vér aS fyllast enn meiri undrun en vottarnir
fyrstu yfir auSlegS lians, sem á fyrstu jólum fa’ddist. Svo tví-
mœlalaust er, aS hiS a’Ssta, bezta í kristnum heimi er gjöf af
gnopgS hans. Slíka náS á náS ofan liefir mannkyniS af lionum
þegiS, sem öreigi fœddist og allslaus dó.
Þegar vér lítum á heildarmynd krislninnar, ekki einstaka
lœki hennar, heldur meginfljótiS sjálft, þar sem allar lindir
renna saman í einum farvegi, þá hljótum vér aS fyllast lotn-
ingarundrun xfir þessum stórkostlega persónuleika, því aS
allt þetta f jölfxrtta líf á í einhverjum mæli uppsprettu sína
í Hfi og kenningum Krists.
Lítum til Hallgríms og Matthíasar. ÞaS er ekki aSeins
tveggja alda tími, sem aSskilur þá. Þeir eru ólíkir menn á
niarga lund og tíSum mjög ólíkir í túlkun sinni á kristindóm-
inum. Og þó er ekki unnt aS komast hjá aS sjá, aS af einni
lind jusu þeir, aS af gntegS öreigans fengu þeir báSir, og náS
á náS ofan.
Skáld voru ólík, en fingur lians, sem í húmi heilagrar næt-