Kirkjuritið - 01.02.1962, Blaðsíða 12

58
KIRKJURITIÐ
Þú hefur messaS í öllum kirkjunum?
Já, viði messuðum í tveim kirkjum eða liéldum samkomur í
skólum og samkomuluisum (bedeliuse) livern lielgidag. Bezt
kunni ég við starfið í Holmedalssókn. Þar er falleg kirkja, góð-
ur söngur og kirkjusókn allgóð. 1 þeirri sókn er Hrífudalur
(Rivedal) þar sem talið er að Ingólfur Arnarson liafi átt
heima. Þetta er fallegur dalur norðan Dalsfjarðar. Þar eru um
20 býli og nokkur tómtbús og búa þar 130—140 manns. Við
vorum þar á tveimur samkomum í skólaliúsinu. Þær voru vel
sóttar og fólkið liafði afarmikinn áliuga á að fræðast sem
mest um ísland. Og það var hrifið af að lieyra um allar fram-
farirnar, sem orðið liafa liér lieima, sérstaklega í sveitunum,
síðustu áratugina. Og að vera nætursakir í Hrífudal var eins
og að gista lijá góðum kunningjum á íslenzkum sveitabæ.
HvaS viltu svo segja almennt um þcssa Noregsdvöl ykkar?
Eins og ég bef þegar tekið fram féll okkur ágætlega við
frændur okkar, Norðmenn. Þeir sýndu okkur yfirleitt mikla
velvild og gestrisni og greiddu götu okkar á allan liátt. Af
norskum embættisbræðrum sínum geta íslenzkir prestar margt
lært. Norskir prestar leggja yfirleitt mikla alúð við starf sitt,
t. d. barnaspurningar og rækja það af skyldurækni, og þrátt
fyrir litla kirkjusókn, leggja þeir mikla álierzlu á að láta það
ekki bregðast að messa livern helgan dag, nema í sumarfríinu,
sem er oftast kringum einn mánuð. Og mér finnst þeir vera vel
að því komnir.
Það er áreiðanlega mikilsvert fyrir íslenzka presta að fá
tækifæri til utanferða og þeir ættu að skapa sér þau tækifæri
oftar en þeir gera nú, t. d. með prestaskiptum við embættis-
bræður sína á liinum Norðurlöndunum. Gæti Prestafélag Is-
lands ekki liaft forgöngu um það? íslenzkum prestum er það
andleg lífsnauðsvn að brjótast á einhvern bátt út úr þeirri
andlegu einangrun og fásinni, sem ríkir kringum þá víðast
livar liér á landi og verður ennþá tilfinnanlegri fyrir þá sök,
að flestir eru þeir í sama brauði alla sína embættistíð.
Hvað er sá kærleikur, seni krefst alls á nióts við þann kærleika, sem
allt getur uniborið? — I. O. Valerius.
Láttu það ekki hryggja þig, að mennirnir skuli ekki þekkja þig, en
harmaðu hitt, að þú skulir ekki þekkja þá. — Konfulse.