Kirkjuritið - 01.02.1962, Blaðsíða 34
80
KIRKJURITIÐ
inni lagið, sem fellur svo vel að textanum, aS það er eins og
livort sé fætt með öðru.
Þegar ég sá þýðingu Einars M. Jónssonar rifjaðist upp fyrir
mér, að þessi sálmur leitaði einu sinni svo á mig, að liann fór
í þau íslenzku föt, sem hann birtist hér í. Vera má, að fleiri
þýðingar séu til, og myndi ekki saka, þótt einhverjar kæmu
fram.
VER HJÁ MÉR, DROTTINN.
Ver hjá mér, Drottinn, degi halla fer,
það dimmir óðum, vertu nú hjá mér.
Þá annað bregst mér, öll er hjálpin fjærst,
kom, athvarf hjálparlausra, ver mér næst.
Lifdagar þverra ört sem fjúki fis,
fölnar og brestur heimsins Ián og glys.
Hverfult er allt og valt í veröld hér,
ver þú, sem aldrei breytist, Guð, hjá mér.
Á hverri stund, sem liður, þarf ég þín,
án þinnar náðar blindast augu mín.
Hvar á ég skjól, ef hönd þín frá mér fer?
Fylg þú mér, Drottinn, vak þú yfir mér.
I þinni fylgd ég óttast ekkert fár,
allt verður blessun — raunir, kvöl og tár,
og sjálfan dauðann sigra ég með þér,
ég sigra allt, ef þú ert nærri mér.
Skín þú til min, nær húmar hinzta sinn,
handan um rökkrið lýsi krossinn þinn.
Þá ljómar dagur, Ijós, sem aldrei fer.
f lífi og dauða vertu, Guð, hjá mér.