Kirkjuritið - 01.02.1962, Blaðsíða 49

KIRKJURITIÐ
95
að mað'urinn er sjálfum sér ónógur
og finnur til ábyrgðar sinnar gagn-
vart lifinu — er raunar í sifelldri
leit að ljósinu, sem liann liefur
ineira og minna glatað í iðu verald-
arinnar — cinmitt nú á dögum.
Þetta er ein af þeim bókum, 6em
manni þykir nauðsyn bera til að
lesa oftar en einu sinni.
GRAFIR OG GRÓNAR RÚSTIR
e/íir C. W. Ceram.
310 Ijósmyndir. 16 litmyndir.
Björn O. Björnsson þýddi.
Bókaforlag Odds Björnssonar.
Heitið segir glöggt til um efnið.
Hér er skýrt frá sumum merkustu
fornleifafundum nútímans, sögu
leiðangranna og gildi menjanna, sem
grafnar bafa verið úr jörð víða um
heim. A þessum sviðum sem öðr-
um bafa gerzt stórmiklir viðburðir
og hulunni svipt af einum leyndar-
dómnum eftir annan síðustu áratug-
ina. Lesmálið er sem víður og djúp-
ur fróðleiksbrunnur. Myndirnar þó
enn forvitlegri, fegurri og áhrifa-
meiri. Skennnst frá því að segja,
að þetta er meðal vönduðustu og
eigulegustu bóka, sem út bafa kom-
ið hér, þótt líkar „skraut“-bækur
gerist all tiðar.
Efnið er í fimm bókum, en þeim
skipt í 18 kafla. Nefni rétt fáeina.
Klassísk fornleifafræði. — Egypzka
sfinxin. — Ráðning fleygletranna. —
Fyrstu sagnir af Mexíkó. — Borgir
í frumskógi vaktar af aldasvefni.
Séra Björn O. Björnsson liefur
orðið að leggja á sig mikið erfiði við
þýðinguna, seni virðist vandvirknis-
lega af hendi leyst.
Rétt sem sýnishorn þess hvað'a
fræðslu iná fá í bókinni, birti ég
bér frásögn um syndaflóðið, sem
fundist hefur á fleygleturstöflum.
Það sem ég hafði á hana hlaðið,
var öll uppskera ævi minnar; ég lét
inn stíga í örkina alla fjölskyldu
mína og ættingja, dýr merkurinnar,
skepnurnar úr haganum . . . Ég gekk
inn í skipið og læsti dyrunum . . .
Þegar dögunin unga brá upp birtu
sinni, steig upp svart ský frá undir-
stöðum himinsins . . . Allt, sem
bjart er, umsnerist í diniinu, bróðir
sá ekki lengur bróður sinn . . . Guð-
irnir skelfdust við flóðið . . . í sex
daga og sex nætur geisaði vindur
og flóð, fellibylur undirokaði land-
ið. Þegar sjöundi dagurinn rann upp
slotaði fellibylnum . . .
Flóðinu lauk.
Ég sá sjóinn, rödd hans var þögnuð,
og mannkynið allt orðið að leðju . ..
Að Nítsír-fjalli kom skipið, Nítsír-
fjall hélt skipinu og lét það ekki
lengur haggast . . . Þegar sjöundi
dagurinn kom, sendi ég út dúfu . . .
Ég hygg, að þessi bók verði lengi
í góðu gildi.
G. Á.