Kirkjuritið - 01.05.1962, Síða 5

KIRKJURITIS
147
MeS kórónn úr þyrnum þú kemur meS himnesku valdi
og kallar, en Drottinn, ég megna ekki aS fylgja þér,
þvi aS konan og börnin þau halda í mig dauSahaldi
og heima er flest, sem mig dreymdi og ég óskaSi mér.
Ef hefSir þú komiS til þess eins aS lækna og líkna
og lyfta okkar hjörtum í bcenum og þakkargjörS,
og leiSa þann blinda og vesalings syndarann sýkna,
þá sýndist þaS leikur aS flytja þitt erindi á jörS.
F.n blóSferill þinn sést á bjargstigum svimandi háum
og burSur þíns kross er svo lýjandi á herSurn og sár.
Og sorgblíSum rómi þú heimtar af háum sem lágum
aS horfa ekki um öxl og aS brosa í gegnum tár.
Já, krossfesti Drottinn, þú kallar, þú heimtar, þú biSur:
„Kom þú og fylg mér!“Ég heyri þaS frelsari minn.
En líknsami herra, lít þú úr dýrS þinni niSur:
Er lífiS ei dýrmcett og sólfagur heimurinn?
„Hver, sem lífsins vill gceta, mun glata þvi“, mæltir þú, herra,
„og guSsríkisperlan er dýrari en kona og börn“
Fyrst krefstu mín — láttu þá kjark minn og þor ekki þverra,
i þrautum og dauSa — vertu mér sigur og vörn.
(Gunnar Arnason þýddi. Föstudaginn lanpa 1944).