Kirkjuritið - 01.05.1962, Síða 19

KIRKJURITIO
161
raka liey í flekk. Engin von er til þess að svo margslungin og
fjölliliða galdraverkfæri og útvarpið sé því undanskiliS að
tíminn og reynslan verði að kenna oss að nota það og njóta
þess réttilega. Eðlilegur misskilningur og mistök frumáranna
liafa líka smám saman liorfið úr sögunni, nema þau sem liætta
or á að oflangur vani geri mosagróinn. Hér á kirkjan mikið í
luifi. Hún má livorki missa af tækifærunum né misnota þau.
Eitt sem dagljóst hefur orðið er að allt er ekki útvarpsefni,
sem horið Iiefur verið á liorð og látið kveða við í eyrum allra
hlustenda. Stundum í tilraunaskyni, stundum líka af litlum
skilningi.
Til þess tel ég það, að enn í dag skuli því iðulega vera út-
varpað, þegar farið er með sakramenti kirkjunnar. Þetta eru
fyrst og fremst einkahelgiathafnir. Því verður vart neitað um
skírnina. Allan landslýð og erlenda hlustendur varðar engu
meira uni það, þegar N.N. ber barn sitt til skírnar í einliverri
kirkju, sem útvarpsmessa fer frant í í höfuðstaðnum, en menn
hafa almennt löngun né áliuga á að fá að fylgjast með því,
er N. N. austur á fjörðum lætur skíra l)arn sitt. Ef skírnar-
veizla er haldin tíðkast heldur ekki að J)ar séu nema þeir nán-
nstu. Svipað er um fermingar.
Engurn hefur enn dottið í liug að útvarpa því, ef einhver
er þjónustaður. En líku gegnir með kvöldmáltíðina, þótt hún
hiri fram í messu-gerð. Meistarinn varaði við bænum á al-
mannafæri. Mér finnst ekki að hann Iiefði viljað láta bera
þessa minningarmáltíð sína á torg.
1 frumkristni ski])tu menn h'ka messunni í tvo liluta. Fvrst
v’ar trúboðsmessa. Til hennar voru allir velkomnir. Síðari hlut-
nin var ,,kærleiksmáltíðin“ eða messa skírðra. Kristnir menn
euur fengu að eiga hlutdeild í lienni. Vafalaust lil þess að
konia í veg fyrir að helgi hennar væri skert eða óvirt.
f*ar með er sögð aðalástæða )>ess að ekki á að útvarpa kvöld-
ináltíðarþjónustunni.
Ihnhlóm J)ola J)að ekki lengi að vera horin í hneppslunni
l*l unt allar trissur og í hvaða veðri sem er. Helgi sakrament-
aiina er í líkri liættu.
Ég mun Iiafa imprað á })essu áður hér í ritinu. Og ég geri
nier svo sem litlar vonir uni að mikið tillit verði til })essa tekið
Éjótlega. Okktir kirkjunnar mönnum er fátt betur gefið en
11