Kirkjuritið - 01.05.1962, Qupperneq 32

174
K! RKJURITIÐ
viti ósamboðin. Kristur verður ekki sveigður til samræmis
við Gyðinga og Grikki. Hitt er vonin, að takast megi að
sveigja þá lil samræmis við Krist. Berið saman andann í Biblí-
unni og t. d. í síðasta befti Kirkjuritsins. Ef hið fyrra er krist-
indómur (hver efast um það?), bvað er þá hitt.
Hver gæti séð á heftinu, að það er ritað á miklum bættu-
tímum í lífi mannkyns? Fyrst er frásögn af lieimsókn til páfa,
dálitlar efasemdir um pírumpárið, vel framborinn fróðleikur,
glaðlegar myndir. En andi fagnaðarerindisins, livar er liann?
Næsta grein fjallar um sálgæzlustörf presta. Skynsamlega er
þar ritað á veraldarvísu, en bvergi minnzt á Krist, stórkost-
legasta möguleikann í sálgæzlustörfum, þá djúpu innsýn í liug
náungans, sem samfélagið við Hann befur sjálfkrafa í för með
sér, — ef það er ósvikið. Engin „þjálfun í sálgæzlu“ kemst
þangað með tærnar, sem Kristur befur bælana.
Sífellt vill gleymast, að þar sem Kristur lifir í vakandi
mönnum, segir liann þeim til verka innanfrá og er sjálfum sér
samkvæmur. Verk þeirra, sem bonurn blýðnast, samverka til
góðs að Guðs vilja. Enginn er ríki biminsins trúr, sem
óblýðnast Kristi í sjálfum sér.
Kirkjan á alls ekki að fylgjast með tímanum. Hún á að vera
ofar tíðarandanum, þá dregst bún aldrei aftur úr. Til þess
er aðeins eitt ráð: að liún lifi og brærist í Kristi. Hennar rétta
líf er að vekja mann til vitundar um þá yfirskilvitlegu stað-
reynd í sál einstaklingsins, sem er Kristur, og styrkja þá
síðan til samlífs við Hann. Kirkjan á aldrei að miða aðgerðir
sínar við það að efla eigið veldi, beldur ber benni að líkna þar
sem líknar er þörf í ytra og innra lífi, ólnið vinsældum verald-
legra valdbafa bvort lieldur þeir eru mennskir menn eða And-
kristur tíðarandans. Þannig verður vald bennar bnitmiðað og
gott. Kirkjan er Davíð, ekki Golíat!
Vottar Krists eru þeir, sem einbuga veita bonum lið eftir
þeirri náð, sem þeini er gefin. Þegnar Krists þekkjast á því, að
andinn og krafturinn er liinn sami og sá, er lýsir af letri Bitn-
ingarinnar. Orð þeirra tala einu máli, máli andans, sem
mótar tungutakið að þörfum bvers tíma og staðar.
Þyngst féll mér greininn um kirkjunefndirnar. Það var
luin sem ýtti við penna. Hvergi sá ég Krists getið í því máli,
heldur virtist mér gengið fagnandi í fang þess óráðs, sem