Kirkjuritið - 01.05.1962, Page 40

182
KIRKJURITIÐ
ast er það' lieim þar sem barnaskónum var slitið. „Því römm
er sú taug, sem rekka dregur föðurtúna til“.
Ein minning er mér hugstæðust í svipinn. Það er lieiðskír
og bjartur júní-dagur árið 1900. — Við vorum að flytja til
Hælavíkur frá Höfn. Ég var strax hrifinn af umhverinu. Allt
var að skrýðast húningi vorsins, angandi ilmur af blágresi
og blómum, liólarnir, grundin, bæjarhlíðin, sauðablíðin, foss-
inn, sem skilur þær að og Mávatjörnin, síðast en ekki sízt
bjargið, og óraði mig ekki þá fyrir samskiptum okkar um ára
bil. Svo var það bærimi, baðstofan var portbyggð með lofti.
Mér er það jafnljóst fyrir hugskotssjónum og eins og það
befði gerzt í gær, sem fyrir augun bar, er ég kom upp á loft-
skörina. Ég gæti lýst þessu öllu nákvæmlega — en það er
aðeins eitt rúmið, sem hugur minn dvelur oftast við, það er
að segja það, sem í því var. Lítið stúlkubarn á skyrtubol ný-
vaknað af værum blundi. Ég varð mjög feiminn, langaði að
heilsa þessu liuldubarni og leika við það, en litla stúlkan færðist
undan, vildi atiðsjáanlega ekkert eiga saman að sælda við
svona strák. Ég var að vísu fimm árum eldri og það er mikill
aldursmunur á bernskuskeiði. Þetta var uppliaf ævintýrisins
mikla, því þessi litla stúlka varð ævifélagi minn seinna og til
þessa dags, og reyndist verki sínu vel vaxin. Ég minntist á bjarg-
ið áðan. Mig langar að segja litla sögu, sem sýnir æðri liand-
leiðslu. Það var ein atvinnugrein við björgin að „Ganga undir
bjarg“, sem kallað var lijá okkur. Það varð að sæta hjá sjávar-
föllum, þ. e. fjöru til að komast þangað. Einn morgun í góðu
veðri lagði ég í eina slíka ferð. Stórstreymi var og því góð
fjara til að komast fyrir „Röndina“, og jafnvel austur fyrir
„Hæl“, en svo liét klettabrík, er gekk í sjó fram þar sem
göngubjargið endaði. Nú er að segja frá því, að ferðin gekk
vel, nóg af fugli við bjargið og vel gekk að skjóta. Þegar ég
var kominn að Hælnum, greip mig áköf löngun að fara austur
fyrir. Dálítill brimsúgur var, svo ég var á báðnm áttum. Þó
réði ég af að fara fyrir Hælinn. Það var ekki djúpt að vaða
rúmlega í bné. Svo var farið að skjóta blessaðan fuglinn, og ég
bélt áfram austur að Vog. Lengra varð ekki komizt. Það var
snúið við til heimferðar. Þá varð mér litið út á sjóinn og sá þá,
að brimið bafði færzt mjög í aukana, svo ég liraðaði mér til
baka. Þegar að Hælnum kom, var komið aðfall og mér sýndist