Muninn - 01.11.1990, Blaðsíða 8

Svo kenndi hann mér dönsku í 7., 8. og 9. bekk. Uppá-
haldskennarinn minn, öllum fannst hann skemmtilegur. Hann
tók alltaf nógan tíma í að tala við okkur og hlustaði á það sem
okkur fannst. Ég var samt eina stelpan sem átti hann sem vin.
Ég mátti alltaf koma til hans. Eiginlega var hann eini vinurinn
sem ég átti. Ég trúði honum fyrir öllu. öllu! Hann þekkir
mig alla! Þetta ógeð. Ég skal aldrei tala við hann aftur, aldrei!
En hann sagði mér líka allt. Ég vissi alveg um kærust-
una sem hann átti einu sinni og dó í flugslysi. Hann varð svo
blíður í röddinni þegar hann minntist á hana. Við skildum
hvort annað. Haxm sagði að ég væri skarpari en öll hin og að
ég yrði að kunna að meta það. En ég vildi ekki vera efst í
bekknum og heyra alla krakkana kalla mig kennarasleikju. Ég
hljóp alltaf til hans þegar þau stríddu mér og hann huggaði mig
og kallaði mig litlu öskubuskuna sína. Hann var svo góður.
Af hverju gerði hann þetta?
Hann sem útskýrði meira að segja fyrir mér tíðahringinn
og kenndi mér hvernig ég ætti að tala við stráka. Hann veitti
mér öryggi. Besti vinur minn. Nei, ég hata hann! Hann kyssti
mig! Sagðist elska mig - ég ætti alltaf að vera prinsessan hans.
Hann strauk á mér bijóstin, kyssti þau! Kyssti mig alla og
reyndi að... Nei!
Hvers vegna gerðirðu mér þetta? Ég hafði ekki séð þig í
tvö ár. Þess vegna hljóp ég í fangið á þér eins og ég gerði
alltaf - faðmaði þig og við dönsuðum eins og þegar ég var lítil
nema núna...
Ég sé ekki lengur húsin og trén hverfa framhjá. Augun
eru bólgin og mig svíður í kinnamar. Ég get ekki hlaupið
lengra. Get það ekki.
Ég leggst niður í snjóinn og hríðin skellur á mér - kaldari
og kaldari. Hún slær mig. Og hvert snjókom er svipuhögg
sannleikans. Hinn kaldi raunveruleiki. En ég vil bara loka
augunum og láta fenna yfir mig. Nei, þú getur ekki flúið sjálfa
þig. Þú verður að horfast í augu við lífið. Þú ert ekki lengur
litla öskubuska. Þú ert orðin prinsessa. Núna áttu kjóhnn,
þinn eigin líkama. "Einhvem tímann verður þú prinsessa,"
glymur í hausnum á mér og þó ég þrýsti andlitinu ofan í
snjóskaflinn veit ég að hann sér mig með augum prinsins.
Ég verð að líta upp! Tárin mín eru frosin. Ég stend á
fætur - það hríðar ekki lengur.
Drífa Þuríður Arnþórsdóttir
8