Muninn - 01.11.1990, Blaðsíða 12

Það fæðast allir
til þess að deyja
-Af hveiju segirðu það? sagði annar þeirra, stuttu eftir að
hinn hafði sleppt orðinu.
-Er það ekki augljóst? svaraði hinn. Ódauðleiki er ekki til,
þar af leiðandi deyja allir, ég og þú, og allir hinir hka. Það
hljóta allir að fæðast til þess að deyja.
Þeir sátu inni á kaffihúsi og spjölluðu saman. Tveir vinir
sem höfðu þekkst síðan í æsku en höfðu hvor um sig valið
ólíkar leiðir í þjóðfélaginu. Annar þeirra var verkamaður, en
hirrn var lögfræðingur. Þeir mundu hvorugur hvemig þeir höfðu
kynnst, og þaðan af síður hvernig sú venja hafði komist á að
hittast á sama kaffihúsinu kl. 6 á mánudögum og fimmtudögum,
þetta hafði bara þróast svona. Reyndar gátu þeir ekki alltaf
hist á þessum tíma, stundum kom það fyrir að annar hvor
þurfti að vinna lengur, og það var næstum aldrei lögfræðingur-
inn. En annar hvor þeirra komst alltaf, og það var næstum
alltaf lögfræðingurinn. Það var heldur ekki að furða, þetta var
ekki nema fimm mínútna keyrsla frá stofunni, en það tók þijú
kortér að komast frá höfninni. í strætó.
-En lífið? Skiptir það engu máfi? Ég meina, það fifa flestir
í a.m.k. 70-80 ár og ekki fer sá tími bara í það að bíða eftir því
að maður hrökkvi upp af. Dauðinn getur ekki verið tilgangur
þess að fæðast. Hann er kannski afleiðing en fráleitt tilgangur.
Nei, það fæðast allir til þess að lifa, njóta lífsins meðan maður
getur. Dauðinn er síðan bara óheppilegur fylgifiskur sem oftast
er hægt að skjóta á frest, sagði sá sem andmælt hafði fullyrð-
ingu félagans.
-Illu er best aflokið.
12