Muninn - 01.11.1990, Blaðsíða 26

varð að klessu, oj bara. Þá komu í ljós grænir, ógeðslegir ormar
skríðandi í mjölvanum.
Ég skreið frekar en gekk áfram inn litla ganginn og inn
um næstu dyr. Til allrar hamingju var þetta mitt eigið
búningsherbergi. Ég settist við snyrtiborðið og horíði í spegil-
inn. Hárið var tætt, augun tryllingsleg, svitinn rann í lækjum
niður andlitið. Ég sat þarna örugglega í hálftíma, örþreytt á sál
og líkama. Ég sá hreyfrngu í speglinum! Rautt eplaandht. Það
var einhver að læðast aftan að mér. Elskan, stundi rödd leik-
stjórans. Ó, nei. Þetta var hann. Ég þekkti fötin hans og
vaxtarlagið. En þetta eplahöfuð var reyndar alveg nýtt við
hann. Hann staðnæmdist fyrir aftan mig. Lagði hendurnar á
bijóstin á mér og kyssti þau svo. Mig langaði að æla! Hann
gerðist ágengari. Mér var algerlega nóg boðið. Ég slengdi
hendinni í hausinn á honum. Hana nú! Hausinn fór af og
klofnaði í miðju. Blóðið gaus eins og í gosbrunni upp ixr búkn-
um sem stóð enn á gólfinu. Það htaði herbergið og einnig mig.
Hurðin var opnuð harkalega og inn komu dvergamir sjö.
Þeir vom ansi brúnaþungir, næstum reiðir. Þeir voru með
gamla og ryðgaða kistu. Þeir voru ótrúlega sterkir, og vom
ekki lengi að koma mér ofan í. Þeir skelltu aftur lokinu og
festu það vel. Svo fann ég að þeir gengu af stað. Mér leið
óbærilega. Ég gat mig hvergi hrært, þar sem kistan var lítil.
Ég gat varla andað. Ég var að deyja. Það helltist yfrr mig
köfnunartilfinning. Bless mamma, var seinasta hugsim mín.
Hvemig líður þér spm-ði væmin rödd. Var verið að spyrja
mig? Hvar var ég? í himnaríki? Ég opnaði augun ofurvar-
lega. Umhverfið var hvítt, alveg eins og ég hafði ímyndað mér.
Ég sá konu í hvítum búningi. Sennilega María. Sæl sagði ég
hressilega. "Það er mikið að við hittumst". Stiilkan setti upp
mjög svo skrítinn svip og hljóp fram. Hún kom stuttu seinna
inn aftur og var maður með henni, hvítklæddur. Ég þekkti
hann imdir eins. Þetta var einn af dvergunum, í dulargervi.
Á því var enginn vafi. Ég setti upp grimmilegan svip og hvæsti:
"Farðu! Komdu ekki nálægt mér!". Ég hrækti framan í hann.
Hann horfði undrandi á mig og hristi höfuðið. "Ég held að
þetta sé ekki hennar deild," hvíslaði hann að stúlkunni. Svo
fóm þau.
"Það er kominn gestur" sagði stúlkan í hvítu fötunum,
seinna sama dag. Ég svaraði ekki. Inn kom kona. Hún gekk
26