Kirkjuritið - 01.04.1963, Blaðsíða 4

KIRKJUItlTIÐ
146
að klæðum liins krossfesta er hreyyt í þá lil launa fyrir starfa
sinn. ■—
Hví að vera að beina liuganum svo langt aftnr í aldir, virða
fyrir sér þessa þjáningu, harmkvæli, synd og kröm? Yæri
ekki nær að sinna því, sem er að gerast á vorum eigin dög-
um, reyna að lifa sig inn í það, sem nú er að gerast í vorri
eigin samtíð?
Hví skyldum vér liugsa um dauða Jesú frá Nazaret, þegar
ávallt eru einliverjir að deyja í nágrenni við oss sjálf? Vér
höfum verið á það minnt einmitt þessa daga, Iiversu skammt
er bilið milli lífs og liels. Við strendur vors eigin lands liafa
bátar verið að farast. Lítil börn hafa orðið munaðárlaus, og
ekkjur og foreldrar gráta ástvini sína. Og auk þess, sem þetta
gerist, eru ávallt einhverjir að híða dauðans, sjúkir og þjáðir.
Og er mönnum ekki stöðugt burtu kippt, fyrirvaralítið eða
fyrirvaralaust, fólki á öllum aldri? Svo eru aðrir, sem þjást, ekki
vegna dauðans, hehlur vegna þess, sem lífið leggur á þá, ef svo
má að orði komast. Nýlega liefur alkirkjuráðið minnt á það
með uinburðarbréfi til allra kirkna, sem í því eru, að nálega
helmingur mannkynsins líði skort. Og syndin gerir vissulega
einnig vart við sig í vorri tíð. Ekki aðeins með svipuðum hætti
og |>egar höfðingjarnir í Jerúsalem framkvæmdu sitt dóms-
orð, lieldur einnig synd liins venjulega manns, sem neytir
sinnar aðstöðu í tilveruniii á einhvern liátt til að meiða ná-
ungann, særa og græta, með hugsunum, orðiim eða gjörðum.
Synd mín og þín, sem vér stundum teljum oss trú um, að geri
svo lítið til, af því að hún er svo venjuleg, og af því að liún
kemst ekki alltaf í hámæli, og lilýtur ef til vill ekki einu sinni
dóm sinn hjá samtíðinni, vegna þess að aldarandinn er sljór
gagnvart henni. — Hví ekki að beina athyglinni að þessu, i
staðinn fyrir að einhlína á kross Krists?
Þeir, sem þannig- spyrja, gera þjáningu heimsins í dag að
eins konar andstæðu við krossinn á Golgata? Þeir vilja, að
vér gleymum krossinum þeim vegna þess kross, sem reistur
er í dag. Þeir telja þjáningar Jesú óviðkomandi böli heimsins
í dag, dauða lians óviðkomandi dauðanum, eins og liann birt-
ist oss, sem nú lifum.
En slíkan samanburð getur kirkjan ekki gert. Hún setur
ekki þjáningu mannkynsins við liliðina á krossi Krists, held-