Kirkjuritið - 01.04.1963, Blaðsíða 16

KIRKJUltlTIf)
158
forgöngu mikilhæfra manna. Mývetningar liafa lengi liaft á
að skipa ötulum og gáfuðum organistum við báðar kirkjur
sínar. Jónas Helgason á Grænavatni hefur um langt skeið
stýrt kirkjusöng í Skútustaðakirkju af mikilli prýði. Hinn
ungi og fjölhæfi sóknarprestur Mývetninga, séra Orn Friðriks-
son, er og miki]] hæfileikamaður á sviði tónlistar, eins og
liann á kyn til.
1 bréfi til mín víkur Sigfús Hallgrímsson í Vogum nokkrum
orðum að starfi sínu að söngmálum. Hann er nú að leggja
niður störfin að safnaðarmálum og nýtur þess manna mest að
hin nýja kirkja er komin upp eftir fjögurra ára byggingar-
starf. „Býst ég við“, segir liann, „að leggja niður öll störf við
liana og njóta þess að sitja þar, liorfa á fegurð liennar, Iilýða
á Guðs orð og góðan kirkjusöng“.
Þá rennir hann augum um öx] og þykir mér ástæða lil að
orð lians varðveilisl og komi öðrum fyrir sjónir. Þau segja
sögu, sem hafa her í lieiðri og mætti verða til eftirdæmis og
uppörvunar. Hann segir:
„Mér varð söngur kirkjunnar strax mikið áliugamál, fann
ófremdarástand lians í sveitum landsins og vildi liefja hann.
En þetta var erfilt, ekkert orgel nema lánsgarmur, fó]k, sem
ekkert kunni til neins og með sína sjálfsögðu galla. En í átt-
ina þokaði, orgel keypt og 1908 stofnaður kirkjukór með 16
manns, fjórraddaður. Oft var tvisvar í viku raddkennsla tveggja
radda í einu í lieimahúsum og samæfing livern sunnudag frá
veturnóttum til jóla. Þá voru lærð 28 sálmalög og á jólum var
fjórraddaður söngur auk liátíðasöngs síra Bjarna, sem þá var
óþekkt fyrirbæri í sveitakirkju. Alla sáhna lét ég fólkið læra
utan að. Síðan þetta var, minnist ég engrar messu án fjórradd-
aðs söngs. Eg játa margar erfiðar stundir, en söngur er mitt
„unaðsmál“. Og eftir tilkomu konu minnar, sem liafði lært til
söngs lijá Sigfiisi Einarssyni, varð allt léttara, og enn meir, er
börn okkar komu upp til þátttöku. Vegna hins mikla fjölda
ferðafólks, sem jafnaðarlega liefur gist Reykjalilíð, hefur kirkj-
an alltaf verið setin liluta af slíku fólki. Mér finnst það rangt
af mér að þegja um þá vinsemd, sem þetta fólk hefur sýnt
með því að bíða við kirkjudyr eftir mér til að ná Iiönd minni,
jafnt erlendir sem innlendir“.