Kirkjuritið - 01.04.1963, Blaðsíða 35

KIRKJ
hún kæmist aftur lieim lifandi, væri
l'að í sjálfu sér kraftaverk. Komdu
nieiV mér og líttu á liana.
Ódaunninn af sótthreinsunarmeð’-
'dununi í þeim sjúkrasal í spítala
hins óflekkaða getnaðar, sem þeim
verst höldnu var ætlaður, var ill
bolandi. Um það bil tuttugu rúin-
11,11 var raúaÚ ineðfrain hvítþvegn-
11,11 veggjunuin. Suinir sjúklinganna
húktu á stólmn, aðrir lágu í fötun-
11111 uPpi í rúmum. Allir biðu þess
aú verða færðir í laugina. Þeir
I^errae og A. B. gengu þegjandi fram
þeim á leið sinni að rúmstokk
Marie Ferrand, ungu stúlkunnar,
seni fyrr getur. Þar voru þær, yfir-
"unnan og sjálfhoða-líknarsystirin,
fÞiken d’O., háðar fyrir. — Við höf-
u,n beðið ykkar með mikilli
úþreyju, læknir, sagði sú síðar-
"efnda. — Hún á hágt ineð að tala.
er lirædd um að henni fari ótt
hrakandi.
Lerrac laut niður yfir rúmið og
'*rti Marie Ferrand nákvæmlega
fyrir sér. Andlitið, sem hvíldi á
hoddanum var náhvítt og líflaust.
Tærðir handleggirnir lágu máttvana
'dður ineð hliðunum. Andardráttur-
1,111 liraður og magnlítill.
Hvernig líður yður? spurði
^errac þýðlega.
ffún hvarflaði til lians dökkum
angunuin í hlásvartri umgerðinni og
teroi um leið hlóðlausar varirnar,
a" þess að koma upp nokkru skilj-
a"fegu hljóði.
Lerrac tók um úlnliðinn á henni
"g þrýsti fingri á slagæðina. Hún
h "fsahratt og óreglulega.
~~ Ljáið mér sprautuna, sagði
niTin 177
liann við líknarsysturina. — Eg ætla
að sprauta í hana koffeini.
Líknarsystirin ýtti nú lökunum til
hliðar og einnig kælipokanum, sem
hékk yfir kviðarholi sjúklingsins.
Kom þá iippþcmhan skýrt í ljós sem
áður. Læknirinn fór liöndum um
kvapahelluna og fann skýrt til vess-
ans undir naflastæðinu. Um leið og
hann sprautaði koffeininu i sinahert
lærið, gretti stúlkan sig skyndilega.
— Þetta er nákvæmlega eins og
ég sagði þér, mælti Lerrac við A. B.
— Lífhimnuberklar á liáu stigi. Það
kann að vera að hún hjari í fáeina
daga ennþá, en hún er dauðadæmd.
Dauðinn er alveg á næstu grösum.
Þegar Lerrac hjóst til brottfarar,
stöðvaði nunnan hann.
— Læknir, finnst yður gerlegt að
fara með Marie Ferrand í laugina?
Lerrac horfði undrandi á hana.
•— Og láta liana sálast á leiðinni?
— Hún stendur á þvi fastara en
fótunum að vera höðuð. Til þcss
er hún kotnin alla þessa leið.
I þessum svifum kom dr. J. inn i
salinn. Hann var læknir í hæ einum
skammt frá Bordeaux og var kom-
inn með nokkra sjúklinga sina til
Lourdes. Lerrac spurði hann um á-
lit hans á því, hvort fara ætti með
Marie Ferrand í laugina. Lökunum
var nú aftur ýtt til hliðar og dr. J.
raunsakaði stúlkuna.
— Hún er alveg að dauða komin,
sagði hann loks lágum rómi. — Hún
gæti hæglcga andast í helliiunu.
— Þarna sjáið þér, fröken, hversu
óvarlegt það væri að hera þeunan
sjúkling í Iaugina, sagði Lerrac. —
Hins vegar hef ég ekkert vald hér.
Ég get hvorki leyft það, né bannað.
12