Kirkjuritið - 01.04.1963, Blaðsíða 39

KIRK.JUR1T1Ð
181
Sietur og variV þess vís að yfirliragö'
l'tínnar breyttist smám saman á þess-
ari Heittrúarstund. Dauöamyrk aug-
Un fylltust hrifningarljóma er hún
starði inn í hellinn. Hún hafði orð-
>* fyrir óneitanlegri breytingu.
Hjúkrunarkonan ballaði sér fram og
tók yfir um liana.
Skyndilega varð Lerrac þess var
að hann náfölnaði. Það sléttaðist úr
línlakinu, sem strengst liafði áður á
"Ppþembdu kviðarholinu. •— Sjáðu
a benni holið, lirópaði hann upp
Vfir sig til M.
athugaði málið. — Jæja, sagði
f'ann, — það virðist hafa slaknað á
*>vf- Sennilega eru það fellingarnar
a lakinu, sem valda því að manni
sýnist það.
Stórkirkjuklukkan var rélt slegin
l,rjú. Fáum minútum síðar vottaði
1 kki fyrir neinni þembu í kviðar-
,loii stúlkunnar.
krrrae, fannst hann vera að ganga
jlf göflunum. Hanu vék ekki frá
1 *ð stúlkunnar, en gaf áfram gaum
að andardrættinum og slagæðinni á
’álsinum á henni. Þótt hjartslátt-
Ur,nn væri enn ákaflega Iiraður,
ar haiui orðinn reglulegur.
Hvernig líður yður? spurði
la"n hanu.
Mér líður ágætlega, svaraði
'U|i lágum rómi. — Ég er ennþá
'aikburða, en ég finn að mér er
'atnað.
Nú var allur efi útilokaður:
slaud Marie Ferrand hafð'i breytzt
s'° til butnaðar að liún var naum-
ast þekkjanlcg fyrir sömu mann-
cskju og áður.
k'Trac stóð þarna steinþegjandi
1 stökustu vundræðum. Honuin
var ógerlegt að gera sér grein fyrir
skoðun sinni. Það hluut að vera ein-
ber draumur að þetta liefði skeð,
sem var svo þveröfugt við það, sem
hann bafði búizt við.
Fröken d’O. bauð Marie Ferrand
að súpa á mjólkurbolla. Hún drakk
í botn. Eftir fáeinar mínútur lyfti
bún höfði, horfði í kringunt sig,
hreyfði limina dálítið, sneri sér síð-
an á aðra hliðina án þess að séð
yrði að hana verkjaði við það
minnstu vitund.
Lerrae skundaði skyndilega á
hraut. Hami ruddi sér braut í gegn-
uni pílagrímaskarann og tók varla
eftir bænalestrinum um leið og hann
yfirgaf hellinn. Klukkan var nú um
það bil fjögur. Enn Iiafði hann ekk-
ert rannsakað liana og gat því cnga
greiu gert fyrir því, hvernig meini
hennar væri nú varið. Hius vegar
hafði hann með eigin augum séð
líffærilegan bata, sem í sjálfu sér
var kraftaverk. Hvað bann bafði
gerzt með einföldum og kyrrlátum
hætti! Mannþyrpingin við liellis-
munnan hafði ekki liaft minnstu
hugmynd um að hami átti sér stað.
Deyjandi stúlka hafði fengið heils-
una aftur. Þetta var upprisa frá
dauðuni; kraftaverk!
Lerrae hélt sem leið lá lil gisti-
húss síns og harðbaimaði sjálfum
sér að draga nokkrar ályktanir af
þessu, unz liann liefði komizt ná-
kvæmlega að því, livað skeð befði.
En hann gat ekki varizt þess, að
lijarta lians svall af djúpri þakklæt-
iskennd, þegar liann hugsaöi til þess
að ferðin skyldi þó liafa borið
árangur. Hann velti vandlega fyr-
ir sér þessu sjúkdómstilfelli og