Kirkjuritið - 01.04.1963, Blaðsíða 41

K 1II K J U R 1 TI Ð
183
Vera svo lánssamur, að meðal
uianngrúans, seni gisti Lourdes
Pennan dag, skyldi vera sjúklingur,
Se,n hann þekkti og átti tök á að
rannsaka og h'ann var vottur að, að
^kk bata!
Nú stóð svo á að Lerrac var ein-
,,!,tt sjálfur einn af þeim eilífa
^jÖlda, seni er óviss um hvernig
s,>úasl eigi við kraftaverkum. En
honum fannst það hara betra. Hann
;,kvað að láta sig engu skipta liver
útkoinan yrói, en halda fast við lilut-
lausa rannsókn á málinu, rétt eins og
liann væri aft gera tilraunir á hundi.
Haiin skyldi lialda áfram að vera
cuis og liverl annað ósvikult niæl-
"'gatæki. Og uin leið og hann sneri
s<;r að M. seni enn var að ]>ukla uin
l'olið á Marie Ferrand, spurði Lerrae
llv°rt hann yrði var við nokkur
K>nkenni.
— Ekki minnsta vott, svaraði M.
~~ En mig langar lil að hlusta eftir
andardrættinum.
Hann har lilustarpípuna að hrjósti
6t<jlkunnar. Samtíinis taldi dr. J.
*ðaslögin, og dr. C., sein var ítalsk-
11 r læknir, fylgdisl líka nieð rann-
aókninni. Fröken d’O. stóð við
"öfðalagiö. Fjöldi fólks var nú
koniinn að rúniinu. Enginn niælti
°rð frá munni.
Marie Ferrand ljóinaði öll, þrátt
l^rir allar kannanir, þuklanir, hnoð
°g þrýstingar. Enguni duldist hinn
orðlausi fögnuöur hennar. Og það
'ar eins og friður og hátíðleiki
laeddi um salinn. Loks höfðu lækn-
•■riiir tveir lokið rannsókn sinni.
— Hún er læknuð, sagði dr. J.,
•ifar hrærður.
Eg finn ekkert að henni, sagði
M. — Andardrátturinn er eðlilegur.
Ilún er frísk. Hún má fara á fætur.
— Það er engin skýring til á slík-
uni hata, sagði dr. J.
Lerrac þagði. Hann vissi ekki
livað hann átti aö segja. Hann var
orðinn í óvissu uni livað hann ætli
að hugsa. Hann gat ekki gefið neina
skýringu. Og nieð hamingju stúlk-
unnar fyrir augum, voru allar skýr-
ingartilraunir lítilsvirði. Heiuii
hafði verið hjargað úr klóni eymd-
arinnar, og hún hafði endurheinil
ljósið, frelsið, ástina — lífiö sjálft.
Þetta var hinn raunverulegi og hain-
ingjuríki árangur; staðreynd krafta-
verksins.
— Hvað ætlar Jiú þér nú að gera?
spurði Lerrae, — fyrst þú finnur að
þér er hatnað?
— Eg geng í nunnurcglu heilags
Vincent de Paul og gerist hjúkrun-
arsystir, svaraði hún.
Lerrac réð nú ekki lengur við
geðshræringu síua og gekk því út
úr salnuni.
Lerrac rannsakaði nokkra fleiri
sjúklinga og liélt síðan úl á götu.
Það var komiÖ kvöld. Meðfraiu að-
alstrætinu voru óslitnar ljósaraðir
og fyrir enda liess gnæfði stórkirkj-
an mót liimni. Flokkur pílagrínia,
sem har logandi hlys í langri skrúð-
göngu, hlykkjaðist líkt og lýsandi
höggormur, eftir hreiðgötunni. Ur
ölluin áttum kvað við hávær, hjá-
róma söngur iiiannþyrpinganna.
Menn sungu Lourdessönginn og
endurtóku viðlagið: Ave, Ave, Ave,
í sífellu.
Meðan Lerrac liraðaði göngu
siuni gegnum mannþyrpinguna til