Kirkjuritið - 01.04.1963, Blaðsíða 43

KIRKJURITIÐ
185
Náttúran var hjúpuð hljóðlcika al-
g«rs friðar. En sálarharáttu Lerracs
himti ekki. Hann treysti sér hvorki
l*l að sanna né afsanna tilveru Guðs.
Honum var það ráðgáta, hvernig
stórmenni eins og Pasteur höfðu
getaö samrímt vísindahollustu sína
v*ð trúna. Kannske að vísindin og
trúin væru hvort um sig hundin
s*'nu kerfi.
Vísindamaður, sein leitaðist við að
l’eita sínum skynsamlegu lækniað-
ferðum og rökleiðslum á sviði há-
spekinnar, hlaut að missa fótfest-
lll*a. Hann gat ekki lengur heitt
skynsemi einvörðungu sakir þess að
skynsemin gat aðeins gert sér grein
fyeii' staðreyndunum og sambandi
beirra sín í milli. En þegar leitað
Ví*r orsakanna, var ekki uin neitt al-
SJort að ræða, engin leiðannörk,
Cl,gar fullgildar sannanir fyrir réttu
(,g röngu. Þess vegna var allt niögu-
k‘gt á sviði leyndardómanna. Þar
'*rtusl skynsamleg kenningarkerfi
ekki framar í neinu gildi. Andspæn-
*s lífi og dauða voru tómar kenni-
setningar einskis nýtar. Vísindin
'°ru manninum ekkert sálarfóður,
l>ar varð trúin að koma til skjal-
ai***a. Hann mátti til að komast að
emhverri niðurstöðu. Hann var ör-
•’ggur um sjúkdómsgreininguna.
kraftaverk hafði ómótmælanlega átt
sér stað. En var liiind Guðs þar að
'erki.’1 Einhvern tíma mundi hann
koniast að því. Eins og sakir stóðu
'®ri vissast að segja að lækning
'efði átl sér stað. Svo mikið gat
ann áhyrgzt. En innst með sjálf-
Um sér fann hann, að þetta var ekki
n«g...
Haim stikaöi upp kirkjutröppurn-
ar í ljósaskininu og heyrði orgel-
hvininn líkt og nið þúsund radda.
Hann settist aftarlega nærri hónda,
sein þar var.
Lengi sat liann hreyfingarlaus með
andlitið hyrgt í liöndum sér og
hlustaði eftir lofsöngnum. Áður en
hann vissi af, var hann farinn að
biðja:
.... Ég trúi á þig. Þú hefur svar-
aS bœnum minum með dagljósu
kraftaverki. Enn er ég þó blindur á
þuð; enn er ég fullur af efa. En sár-
asta þrá lífs er að trúa, að trúa skil-
yrðislaust af öllu li jarta og vera ekki
lengur með neinar vangaveltur eðu
vafa .... Undir hinni hörðu og
þykku hrokaskel skynseminnar leyn-
isl hálfkœfður draumur. Æ, víst er
þuð.enn aðeins draumur og þó mest
heillundi uf öllu. Það er sá óska-
draumur að mér takist að trúa á
þig og elska þig af sálargöfgi hinna
sönnu Guðsmanna.
Lerrac gekk í hægðuni sínum eftir
löngiuu trjágöngunum í friðsæld
næturinnar. Enn niðursokkinn í
bæn. Hann fann vart til kvöldsval-
ans. Þegar hann kom í herbergið
sitt í gistihúsinu, fannst honuni sem
margar vikur væru liðnar síöan
hann liefði verið þar síðast. Svo tók
hann þykka, grænbundna ilaghók
upp úr fórum sínum og fór að skrifa
niður athuganir sínar á liöfuðvið-
burðum dagsins.
Klukkan var orðin þrjú. I'öl dags-
rönd rauf þegar myrkurdjúp nætur-
innar í austri. Og nýr svali þrengdi
sér inn um opinn gluggann. Hann
varð þess var hvernig hátíðleiki