Kirkjuritið - 01.06.1963, Blaðsíða 4

242
KIRKJURITIÐ
WMM
mmrnm
Örn A rnarson:
e5erðí>úinn
ÞaS skal ei hefta liug né fót,
liva'8 lielzt a& baki lá.
Þau kalla hœst, hin fjærstu fjöll,
á ferSamannsins þrá.
AS baki þeirra bíSur sveit,
aS baki hennar fjöll.
Svo eltir hugur sjónhring sinn
Er sagan þar meS öll?
Þótt ferSin taki ár og öld,
hún er ei nógu löng,
ef hrífur þig svo heimsins dýrS,
aS hjartaS fyllist söng,
ef áttu aS vinum fold og flóS,
aS frœndum strá og blaS
og óSalsrétt í allri jörS —
cn engan samastaS.
Hvcr liSin stund er lögS í sjóS,
jafnl létt sem óblíS kjör.
Lát auSlegS þá ei hefta liug
né hindra þína för.
Um hitt skal spurt — og um þaS eitt,
hvaS yzta sjóndeild fól,
því óska vorra endimark
er austan viS morgunsól.