Kirkjuritið - 01.06.1963, Síða 15

KIRKJUIiITIÐ
253
kemur ekki í ]jós fyrr en vindar og regn liafa sorfið utan af
því Iivert kalklagið af öðru, þannig eru og að því er lieims-
skoðunina snertir, þykk lög af óraunhæfum liugsunum, sem
þvo þarf í hurtu til þess að liin raunhæfa liugsun fái notið
sín.
Lotningin fyrir lífinu er hið raunliæfa svar við hinni raun-
hæfu spurningu um samband mannsins við umheiminn. Það
ema, sem maður veit um veröldina er þetta, að allt sem lifir,
og maðurinn ekki sízt, ber vott um lífsþrána. 1 þessum heimi
er maður ýmist þolandi eða starfandi. Annars vegar er hann
háður atburðarás lífsheildarinnar. En á liinn bóginn er hann
þess megnugur að hafa áhrif á lífið að svo miklu leyti sem
hann kemst í snertingu við það. Hann getur ýmist tafið fyrir
eða ldúð að því, deytt eða lífgað.
Eina leiðin til þess, að maðurinn finni eitthvert vit í því
að vera til, er sú að gera náttúrlegt samband sitt við tilver-
una að andlegu sambandi. Og þetta gerir liann með þolgæði
°g undirgefni. En hið sanna þolgæði er í því fólgið, að mað-
urinn finnur, að liann er háður liinni ytri rás viðburðanna,
en öðlast eigi að síður liið innra frelsi gagnvart örlögum sín-
uni eins og þau birtast á ytra borðinu. Hið innra frelsi er
þetta, að maður öðlast þrek til þess að mæta hverju því, sem
að höndum ber þannig, að það verði til þess að göfga og
dýpka persónuleika lians og veita lionum ró og sálarfrið.
Þolgæðið eykur því bæði hið andlega og siðræna gildi lífs-
n>s. Og enginn getur öðlazt liina jákvæðu afstöðu til alheims-
Uts, sem ekki liefur reynt þolgæði og undirgefni.
Að því er varðar liina starfrænu afstöðu til alheimsins,
þá gerir maðurinn liana andlega með því að lifa ekki sjálf-
Unt sér eingöngu, lieldur gera sér ljóst, að allt líf, sem liann
kenist í snertingu við, er hluti af hans eigin lífi. Og þá mun
hann finna að allt, sem snertir það líf, snertir einnig hann
sjálfan, og veitir því alla þá aðstoð og lijálp, sem honum er
unnt. Og hann mun jafnframt finna, að öll slík hjörgun og
uðstoð veitir honum þá æðstu liamingju, sem nokkrum dauð-
^egum manni getur fallið í skaut.
Ef maðurinn á annað borð fer að gefa gaum að leyndar-
dónium síns eigin lífs og þeim huldu böndum, sem tengja
bans við sérhvert það líf, sem verður á vegi hans, þá getur